Şeytanın Düşünce Sistemi: Tağut - A. Mesud Çınar
Şeytanın Düşünce Sistemi: Tağut
اَلَمْ تَرَ اِلَى الَّذ۪ينَ يَزْعُمُونَ اَنَّهُمْ اٰمَنُوا بِمَٓا اُنْزِلَ اِلَيْكَ وَمَٓا اُنْزِلَ مِنْ قَبْلِكَ يُر۪يدُونَ اَنْ يَتَحَاكَمُٓوا اِلَى الطَّاغُوتِ وَقَدْ اُمِرُٓوا اَنْ يَكْفُرُوا بِه۪ۜ وَيُر۪يدُ الشَّيْطَانُ اَنْ يُضِلَّهُمْ ضَلَالاً بَع۪يداً ﴿٦٠﴾ وَاِذَا ق۪يلَ لَهُمْ تَعَالَوْا اِلٰى مَٓا اَنْزَلَ اللّٰهُ وَاِلَى الرَّسُولِ رَاَيْتَ الْمُنَافِق۪ينَ يَصُدُّونَ عَنْكَ صُدُوداًۚ ﴿٦١﴾ فَكَيْفَ اِذَٓااَصَابَتْهُمْ مُص۪يبَةٌ بِمَا قَدَّمَتْ اَيْد۪يهِمْ ثُمَّ جَٓاؤُ۫كَ يَحْلِفُونَ بِاللّٰهِ اِنْ اَرَدْنَٓا اِلَّٓا اِحْسَاناً وَتَوْف۪يقاً ﴿٦٢﴾ اُو۬لٰٓئِكَ الَّذ۪ينَ يَعْلَمُ اللّٰهُ مَا ف۪ي قُلُوبِهِمْ فَاَعْرِضْ عَنْهُمْ وَعِظْهُمْ وَقُلْ لَهُمْ ف۪ٓي اَنْفُسِهِمْ قَوْلاً بَل۪يغاً ﴿٦٣﴾ وَمَٓا اَرْسَلْنَا مِنْ رَسُولٍ اِلَّا لِيُطَاعَ بِاِذْنِ اللّٰهِۜ وَلَوْ اَنَّهُمْ اِذْ ظَلَمُٓوا اَنْفُسَهُمْ جَٓاؤُ۫كَ فَاسْتَغْفَرُوا اللّٰهَ وَاسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللّٰهَ تَـوَّاباً رَح۪يماً ﴿٦٤﴾ فَلَا وَرَبِّكَ لَا يُؤْمِنُونَ حَتّٰى يُحَكِّمُوكَ ف۪يمَا شَجَرَ بَيْنَهُمْۙ ثُمَّ لَا يَجِدُوا ف۪ٓي اَنْفُسِهِمْ حَرَجاً مِمَّا قَضَيْتَ وَيُسَلِّمُوا تَسْل۪يماً ﴿65﴾65
Yukarıdaki ayeti kerimelerin nüzul sebepleri anlatıldığına göre iki kişi arasında anlaşmazlık çıktı; bunlardan biri münafık, diğeri ise Yahudi idi. Münafık: “Kab b. El-Eşref’e gidelim!” dedi. Yahudi ise: “Muhammed’e gidelim!” dedi. Meselelerini halletmek için Hz. Peygamber’e (sav) gittiler. Efendimiz (sav) Yahudi’nin lehinde, münafığın aleyhinde hüküm verdi. Dışarı çıktıklarında Hz. Peygamber’in hükmüne razı gelmeyen münafık, Yahudiye: “Ömer(ra)’e gidip davamızı ona götürelim” dedi. Hz. Ömer’e gittiklerinde Yahudi: “Biz davamızı Muhammed’e götürdük Muhammed benim lehime hüküm verdi bu adam ise bu hükme razı olmuyor. Senin hükmüne razı olacağını söylüyor aramızda hüküm ver dedi. ” Bunun üzerine Hz. Ömer (ra) münafığa: “Bu doğru mu?” dedi. O da “Evet!” diye cevap verdi. Hz. Ömer az bekleyin yanınıza çıkacağım diye evine girdi. Kılıcı ile geldi ve münafığın boynunu vurdu. Bunun üzerine Cenabı Hak şöyle buyurdu: “Şunları görmüyor musun? Kendilerinin sana indirilene ve senden önce indirilene inandıklarını ileri sürüyorlar da tağuta inanmamaları kendilerine emrolunduğu halde, tağut önünde muhakemeleşmek istiyorlar. Şeytan da onları bir daha dönemeyecekleri kadar iyice sapıklığa düşürmek istiyor.” Cebrail Hz. Peygamber’e (sav) “Ömer hak ile batılın arasını ayırdı!” dedi. Bu olaydan sonra Hz. Ömer’e (ra) hak ile batılı ayıran anlamında “Faruk” lakabı verildi.
Cenabı Hak bahsi geçen ayeti kerimelerde Tağut’un şeytanın hazırladığı girildiğinde bir daha içerisinden çıkılmayacak en tehlikeli yollardan olduğunu bildiriyor.
Tağut, Allah’tan (cc) başka rububiyet atfedilen her şey, şeytanın insanı etkilediği hakmış gibi görünen düşünce tuzağı. İnkarının neticesi ile insanı kurtuluşa götüren nefis ve şeytanın dayanağı. Allah (cc)’ın başka bir beyanı ile: “Kim tağutu inkar edip Allah’a inanırsa sapasağlam bir kulpa yapışmış olur.”
“Onlara; ‘Allah’ın indirdiğine ve Peygambere gelin!’ denildiği zaman; onlara aranızda vuku bulan meselelerin çözümü için inandık dediğiniz kitaba ve sünneti ile hüküm verecek Peygamberine gelin denildiği zaman. münafıkların senden büsbütün uzaklaştıklarını görürsün; kendi haksızlıkları ve aleyhlerine çıkabilecek hükümlerin korkusu ile sen onların senden ve sana indirilen kitabın hükümlerinden büsbütün uzaklaştıklarını görürsün.
Ya nasıl, elleriyle yaptıkları yüzünden başlarına bir felaket gelince, hemen sana geldiler de: ‘Biz sadece iyilik etmek ve arayı bulmak istedik.’ diye Allah’a yemin ediyorlar.”
Bu ayeti kerime yukarıda anlatılan Hz. Ömer (ra) kıssası ile ilgilidir. Olaydan sonra münafıklar Hz. Peygamber’e (sav) gelip yemin ederek şöyle demişlerdir: “Bu adam iyilik etmekten senin yükünü hafifletmekten başka bir şey istememiştir.”
“Biz sadece iyilik edip arayı bulmak istedik.” Geçmişten günümüze kadar münafıklar her zaman sözde Hakk’a, özlerinde ise tağutun düşünce sistemine inanarak müslümanları destekliyormuş gibi görünmüşlerdir.
Cenabı Hak ayeti kerimenin devamında münafıkların ıslahı ve nifağın tezkiyesi için bir uslub ve yöntem gösteriyor. “Onlar, Allah’ın kalblerindekini bildiği kimselerdir.” Bu sözleri ile aslında neyi kastedip neyi gizlediklerini Allah (cc) bilir. “Onlara aldırma, onlara öğüt ver ve onların içlerine tesir edecek güzel söz söyle!” Sana gelip söyledikleri yalanlara, kırıcı sözlerine aldırma onlara yaptıkları işin çirkinliğini, inandıkları düşüncenin tağutî olduğunu bu inanç ve tavırlarına devam edecekleri taktirde bir daha bu şekilde affedilmeyeceklerini anlat.
Bunca yaptıklarınıza rağmen sizi bir kez daha affeden Allah (cc) ayeti kerimenin devamında nifaktan kurtulmaları için peygamberlerinin bir kurtuluş kapısı olduğunu beyan etmektedir. “Biz hangi peygamberi gönderdikse, sırf Allah’ın izni ile itaat edilmek üzere gönderdik. Eğer onlar kendilerine zulmettikleri zaman sana gelseler de Allah’tan günahlarının bağışlanmasını dileselerdi ve Resul de onların bağışlanmasını dileseydi, elbette Allah’ı affedici, merhametli bulurlardı.” Şimdi siz kendinize gönderilen peygambere itaatte kusur etmeyin. O nun gönderiliş amacını unutmayın ki o sizin için affa bir vesiledir.
“Hayır! Rabbine and olsun ki iş bildikleri gibi değil.” Onların dediği gibi “Biz kendi işimizi kendi anlayışımızla çözelim halledemezsek hakka götürürüz!” ya da “Peygamber bu hususta isabet edemedi bir de Ömer’e soralım!” demeleri gibi değil. “Onlar aralarında çıkan çekişmeli işlerde seni hakem yapıp sonra da senin verdiğin hükme karşı içlerinde hiçbir sıkıntı duymaksızın, tam bir teslimiyetle boyun eğmedikçe iman etmiş olamazlar.”
Cenabı Hak bizi kitabına, ahkamına, hikmetine, ve bütün bunları beyan eden Peygamberine tabi olan, teslim olan kullarından eylesin.
Amin…
Yazar: A. Mesud Çınar
