KÂİNATIN İHLÂSI İNSANDIR

İhlâs sâdeliktir.*
İnsanı, Allah (celle celaluhu) bir insan içinde var etti. İnsanı, Allah (celle celaluhu) bir insanın sütü ile yaşama kuvvetle bağladı. Yürümemizi, konuşmamızı bize en şefkat
besleyenlerden öğretti. Hayatımız boyunca eğitim ve öğrenimimizi eğitmen ve öğretmenleri hizmetimize sunarak gerçekleştirdi. Çoluk çocuğumuzu kendi içimizden gelen bir sıvıdan
var etti. Bizleri de insan yaratılışına sebep, vesile kıldı. Allah (celle celaluhu) bize ne yaptıysa insanla yaptı.

Eşlerimizi kendimizden var etti Allah (celle celaluhu). Sulbümüzü de o eşten var etti. Eşlerimize karşı bizde sevgi var etti. Eşlerimizi bizlere sükûnet kıldı.

Dinine sıra gelince bizden olan, çarşıda, pazarda dolaşan, yiyip içmesiyle yaşamını devam ettiren insanları seçip yetiştirdi ve bizlere resul olarak gönderdi. Resuller de Allah (celle
celaluhu) kendilerini nasıl yetiştirdi ise bizleri o usulle yetiştirdiler. Allah (celle celaluhu) kendine davetini yetiştirdiği insanlarla yaptı.

Bizi bize kattı. Bizi bize muhtaç kıldı. “Rezzak” kendisi ama ekmeği insandan verdi. Allah (celle celaluhu) bize ne verdiyse insanla, insandan verdi.

Ecel bizlere isabet ettiğinde arkamızdan kapanmayan akarımızı sâlih çocuğumuza, insana yararı devam eden hayratımıza yükledi.

Bizlerin aklını başından ne doğa aldı ne melekler ne de başka bir şey. Aklımızı yine bir insan aldı ya da insanların yaptıkları aldı. Bir güzelde, hayat manasını buldu. Bir ülküde, insan kendini gördü. Bir vatan, yerini, yurdunu öğretti insana. Medeniyet ufkunu gösterdi. İnsan, Allah’ın kendisine bahşettiği imkânları, nimetleri en güzel, tek güzel olan insanda gördü. İnsanların birlikteliğini, birliği devamlı hale getiren cemaatte, cemaatin yayılımını ümmette gördü. İnsan, İslam’ı dinlerini merkez yapmış insan topluluğunda gördü. Hayatın anlamı Hace Yakub Haşimi’nin (Kuddise sırruh) buyurduğu gibi “İslam devletle gelmez, milletle gelir.”

Devlet ise soğuk. Devlet mücessem, donuk. Millet sıcak. Millet munis. İnsan nerede kendini sirayet ettirmişse o güzel, o yatkın, fıtrata yol iken; insan nerede parça, eleman, üye… Orası harcanmışlığa yol. İnsanı yayma hedefi olmayan her şey yabancılaşmanın yolu. Maymundan geldik diyenlere kızanlar, devlete nasıl kulluğu doğal görüyorlar. Belki de devlet insanı maymunlaştırmıştır!

Cemadattan inci, mercanı seçti; hurmayı seçti bitkilerden. Atı seçti hayvanlardan. Hayatın anlamı Hace Yakub Haşimi’nin (Kuddise sırruh) buyurduğu gibi “Bütün bu seçişler insana benzeyen yönlerinin çokluğundandır.”

Allah (celle celaluhu) neye nazar ederse insanı arar. İnsandan bir eser, yansıma varsa onu över de över. Kâinatta insanın tek arkadaşı Allah’tır (celle celaluhu). Efendimiz’in (sallallahu aleyhi vesellem) “Kişi arkadaşının dini üzeredir.” buyruğu ne güzel bir açıklamadır. İsa (aleyhisselam), Allah’ın ruhudur. Ruhunu insanda açtı bizlere. Musa (aleyhisselam), Allah’ın kelamıdır. Konuşmasını bir insan ile iletti bizlere. Efendimin Efendisi Hazreti Muhammed (sallallahu aleyhi vesellem), Allah’ın sevgilisidir. Sevgisini insanla bulduk Allah’ın. Ey çıkmazlarda dolaşanlar Allah’ın sevgilisi insandır, insan.

Âlemlerin Efendisinin “Er-refikul ala”, (En yüce arkadaşa!..) diyerek sırlandığı an, bütün âleme açık kapı gösterildi. “Kalem getirin” buyurmuştu fakat olmamıştı. Kendileri son cümleleriyle her şeyi ifade edip sırlandılar bu dünyadan.

Heyhât! Allah’ın arkadaşı yapraklardan mı öğrenilir? Heyhât! Rivayet hangi sineyi diriltir? “Nefesini takipten halini anlarım” buyurmuş büyükler. Nefes nerede, yaprak nerede? Gönül
nerede, rivayet nerede? Kemâlâtı, insanda bulmadın mı? İrşad, ediciliğe yolu, Musa, Hıdır’da bulmadı mı? Allah’ın kullarına lütfettiği nimetleri taksim edenin insan olduğunu görmedin mi? Ebu-l Kasım’ın verasetini, canlı kim getirebilir ki günümüze insandan başka. Seyyienin hasenata tebdilini sen ve o diye bil. Seyyiat sensin hasenat o. Tasarrufuyla ahlakını kim değiştirtebilir ey insan?

Cafer-i Sadık (radıyallahu anhu), İmam-ı Azam’a “Akıl nedir?” diye sormuşlar. İmam-ı Azam Hazretleri: “İyiyi kötüden ayırt etmemizi sağlayan melekemiz.” deyince; “Yanlış.” buyurmuşlar. “İyi ile kötü Allah’ın hükmüyle bilinir.” demişler. “O zaman akıl nedir?” diye sormuş İmam. Cafer-i Sadık: “Akıl iki iyiden hangisinin daha iyi olduğunu gösteren melekedir.” diye cevap vermişler. İki güzelden hangisi daha güzel!

Osman Bedruddin Hazretleri “Cennet, ehlisünnet itikadına göre mahlûktur ve şu an mevcuttur. İnsan ise eşref-i mahlûkattır. Hangisi tercihe şayandır ey insan? ” diye tercihimizi sormuşlar.

Hayatın anlamı (Hâce Yakub Haşimi) (Kuddise sırruh) ise “Cennette Hazret-i Allah, Hazret-i Muhammed’den görülecektir. Müminler O’nun ma’kesinde Rablerini seyredecekler.” buyurmuşlar.

Ey akıl, insanı göremezsen, gösteremezsen ne değerin kalır? Ey insan, kendini bilemezsen neyi bilmiş sayılırsın?

Senin hayatın insanın içinde başlamış, insanlarla büyüyüp gelişmişken hayatın insanda geçerken nereye yöneliyorsun ey insan? Senin vatanın neresidir? Âlem senin cüzün olduğundan, içinde rahatsın. Nimetinden yararlanıyorsun. Ey insan, senin hayata gelip içinde geliştiğin yere rahim demişler. Rahimde hayat buluyorsun. Allah rahman, Allah rahim. Sen nerede var edildiğini sanıyorsun? Sevda sınır tanımaz. Sözleri can yakar. Yansın biraz canımız. “Her acı şifadır.” buyurmuş Âlemlerin Efendisi.

Allah sevgilisine aziz buyurmuş, rahim buyurmuş. Hayatımız nerede geçer, nefesimiz kimden gelir haberin var mı senin? Kimin sahibi olduğu hayatı yaşıyorsun bilir misin? Hangi şey
bize bizden önce kılınmış ki Hazreti Muhammed’in (sallallahu aleyhi vesellem) dışında? Sen sana senden evla olanı nerede bulacaksın, ey insan? Onlar senin derinliğin. Senin için, özün. Abdulhakîm Hüseynî (Kuddisesırruh) demişte ne güzel demiş; “Şah-ı Hazne, benim ruhumun ruhudur.”

Âlemin ruhunu, manasını unutup kendi hevâ ve hevesinin peşine düşen insan sana son sözüm;

Hayatın anlamı Hâce Yakub Haşimi’nin (Kuddise sırruh) şu sözüdür “İnsanın varacağı ancak insandır.”

* Hayatın anlamı Hâce Yakub Haşimi’nin (Kuddise sırruh) ifadesidir.