NEYLEYEYİM DÜNYAYI BANA ALLAH’IM GEREK

Mevlâ'm koma beni bana
Al gönlümü senden yana
Müştâkın oluben sana
Hu diyeyim döne döne
(Seyyid Nizamoğlu)

“O gün ki ne mal fayda verir ne oğullar! Ancak Allah’a hâlis ve pâk bir kalb ile varan müstesna.” (Şuara/88-89)

“Selim bir kalb ile gelin.” buyuruyor Rabbimiz (cc). Selim bir kalbe nasıl ulaşılır? Müslüman hayatı boyunca bunu öğrenmeye çalışmalıdır. Kulluğunu kemale erdirmesi kalbini kontrol ederek onu temiz, ihlâslı hale getirmekle mümkün olur.

Vukûfi Kalbî: Gönlüne yönelme hali… Hak’tan gayri her şeyden gönlünü temizleme… Selim bir kalbe ulaşma hali…

Cenabı Hakk’ın nazargâhı, tecelligâhı olan kalbimizi neyle meşgul ettiğimizi iyi düşünmemiz gerekir.

İnsan kalbini bir havuza benzetmiş büyüklerimiz… Diğer azalarımız ona akan birer musluk gibi düşünülmüş. İnsanın göz, kulak, el, dil vb. organlarından akan şeyler gönül havuzunu doldurmaktadır. Bu muslukların kontrol edilmesi gerekir.

Kulluğun zirvesi aşkın mekânı gönülde gerçekleşiyor. Gönlü kontrol edip muhafaza etme (Vukûfi Kalbî) nefesle başlıyor… Her nefeste Hak’la birliktelik (Hûş der Dem)… Adımlar (Nazar ber Kadem), yolculuklar (Sefer der Vatan), zikirler vuslata eriştiren birer vesiledir.

Hâcegân Yolu’nun büyükleri gönlü sevgiyle, ihlâsla, takva ile doldurmayı ve gönülde bunları tertemiz bir şekilde muhafaza etmeyi öğretmişlerdir.

İbrahim Ethem Hazretleri yolda bir gençle karşılaşırlar, onunla biraz sohbetleşirler… O gencin yıllardır görmediği oğlu olduğunu anlarlar. Oğlu büyümüş gencecik bir delikanlı olmuştur. Baba oğul yılların hasretiyle ve muhabbetiyle birbirlerine sarılırlar… İbrahim Ethem Hazretleri’nin gönlünde oğluna karşı çok büyük bir sevgi oluşur. Bir an gönlünü murakabe eder. Gönlünde oluşan bu halden mahcup olurlar. O gönlünü Allah’a (cc) vermişti… Bu sevgi onu korkutur. Allah’a yalvarır… “Ya Rabbi ya beni ya da oğlumu al.” diye dua eder. Oğlu oracıkta ruhunu teslim eder.

Büyüklerimiz duygularında bile O’ndan (cc) ayrı kalmaya dayanamamışlardır. Gönlün Hak’la dolu olursa, O’ndan gayri şeyler korkutur seni… İnsanların çirkin fiillerinden dolayı bile utanmadığı dünyada, Hâcegân Mektebi kalbini kontrolle (Vukûfi Kalbî) Allah’tan uzak duygularından bile utanmayı öğretir… Biz çoğu şeyi unuttuğumuz gibi Allah’tan ve Rasûlü’nden utanmayı da unuttuk…

Hâce Hazretleri’nin (kuddise sırruh) genç bir ihvanı, çarşaf giymek istediğini ama korktuğunu söyler. Hâce Hazretleri (kuddise sırruh) korktuğu şeyin ne olduğunu sorarlar. Genç ihvanı da, çarşaf giydikten sonra çarşıda diğer tesettürlü bayanları görüp onların o süslü kıyafetlerine gönlüm meylederse, Allah’ı ve Peygamber Efendimiz’i incitirim diye korkuyorum, der. Hâce Hazretleri onun gençken taşıdığı bu duygusuna çok hüzünlenir, aynı zamanda bu haline çok sevinirler…

İnsana sevimli gelen şeyleri bildirmişti Cenabı Hak:
“İnsanlara kadınlar, oğullar, yüklerle altın ve gümüş yığınları, salma atlar, davarlar, ekinler kabilinden aşırı sevgiyle bağlanılan şeyler çok süslü gösterilmiştir. Hâlbuki bunlar dünya hayatının geçici faydalarını sağlayan şeylerdir. Oysa varılacak yerin (ebedî hayatın) bütün güzellikleri Allah katındadır.” (Âl-i İmrân:14)

Gönlümüze yöneldiğimizde ayette zikredilen şeyleri mi buluyoruz? İşimiz, eşimiz, ticaretimiz, evladımız, ticari mallarımız… Bizi sevindiren şeyler bunlar mı? Bunları kaybettiğimizde mi üzülüyoruz?

Yoksa biz hâlâ bir kez bile rahmet nazarıyla bakılmayan dünya ve içindekilerini mi arzuluyoru?..

Gönlümüze yöneldiğimizde Cenabı Hak’la buluşuyor muyuz?.. O’nun sevgisi, O’nunla olmak bize yetiyor mu?

“Kalpler ancak Allah’ın zikriyle mutmain olur.” buyruluyor ayeti kerimede. Allah kuluna yeter… Kula düşen samimiyetle Rabbine yönelmek, ihlâsla Allah’ı zikretmek… Kulluk her yönüyle zikirdir.

Kişi ne ile meşgul olursa o olur. Zikre yönelirsen zakir, şükredersen şakir olursun. Kulluğu seversen “abd” olursun…
Kulluk sevgiyle yapılır. Alnımız secdeye giderken kalbimiz de secdeye gitmeli… Hûşû gönlün secdeye gitmesidir… Oruç açlıktan öteye geçip takvaya dönüşmeli gönlümüzde… Kurbanda ne et ne kandır murad… İstenen senin gönlündür… Zoraki, mecbu-riyetten yaptığın şeyler seni Mevlâ ile buluşturmaz.

İmamı Azam Hazretleri öğrencilerine ders anlatırken bir adam gelip ticaret mallarının olduğu kervanın soyulduğunu haber verir. İmamı Azam Hazretleri biraz murakabeden sonra “Elhamdülillah” der. Biraz sonra aynı adam gelir. Başka bir kervanın soyulduğunu, onun mallarını taşıyan kervanın kurtulduğunu söyler. İmamı Azam Hazretleri biraz murakabeden sonra yine “Elhamdülillah” der.

Bunu gören talebeler şaşırmıştır. İmamı Azam’a sorarlar: “Efendim, mallarınız kayboldu dediklerinde ‘Elhamdülillah’ dediniz, bulundu dediklerinde de ‘Elhamdülillah’ dediniz. Bunun hikmeti nedir?”

İmamı Azam Hazretleri talebelerine: “Kayboldu dediklerinde gönlüme baktım, onda bir üzüntü görmedim. Bu halime şükrettim ve ‘Elhamdülillah’ dedim. Bulundu dediklerinde de gönlüme baktım, bir sevin-me yoktu. Bu halime de şükrettim ve ‘Elhamdülillah’ dedim. Gönlüm Allah’la olmaktan o kadar mesrurdu ki, başka bir şey beni hüzünlendirmedi ve sevindirmedi.”

Geçmişte Peygamber Efendimiz’in (sav) yanında dünyayı arzulayanlar O’ndan uzaklaştılar. Bazıları Salebe misali iki koyunun peşine takılıp mahvolup gittiler. Bazıları savaşlarda öldüler, fakat şehit olmadılar. Kalplerinde dünya sevgisi vardı…

Bazıları da Hz. Sevban (ra) misali sevgilerinden, aşklarından sararıp soldular… Onlar da “Kişi sevdiğiyle beraberdir.” müjdesine nail oldular.
Vukûfi Kalbî “Kişi sevdiğiyle bera-berdir.” hadisinin mânâsına vakıf olmaktır… Sevginin mekânında sevgiliyle buluşmaktır.

Neyleyeyim dünyayı
Bana Allah’ım gerek
Gerekmez masivayı
Bana Allah’ım gerek

Dertli dermanın ister
Kullar, sultanın ister
Âşık cananın ister
Bana Allah’ım gerek

Peygamber Efendimiz’in (sav) duası dilimizin ve gönlümüzün zikri olsun her zaman.

“Allah’ım! Senden Seni sevmeyi, Seni sevenleri sevmeyi ve Senin sevgine ulaştıracak amelleri sevmeyi dilerim.

Allah’ım! Senin sevgini bana canımdan, ailemden ve soğuk sudan daha ileri kıl!”

Âmin...