İkinci Habeşistan Hicreti
Hz. Rukiyye annemiz Habeşistan'a gelince uzun bir süre dinlenerek ancak kendine gelebildi. Burada nispeten rahat eden annemizin aklı Mekke'de, ailesi ve inananlardaydı. Aradan henüz birkaç ay geçmişti ki Mekke'nin ileri gelenlerinin İslam'ı kabul ettiğine dair bir haber geldi. Hemen hazırlanan Hz. Osman, yanına eşi Hz. Rukiyye annemizi de alarak Habeşistan'a hicret eden bir grup Müslüman ile birlikte geri döndü. Mekke'ye yaklaştıklarında haberin asılsız olduğunu öğrendiler. Ancak gece olunca ölmek pahasına da olsa çeşitli yollarla, gizlice şehre girdiler. Annemiz Mekke'ye girince doğruca babasının evine gitti. Hz. Rukiyye'yi gören ailesi çok sevindi. Ailesi ile özlem gideren annemiz, ailesine Habeşistan'da olup bitenleri en ince teferruatına kadar anlattı.

Müşrikler hâlen zulümlerine devam ediyorlardı. Mekke Müslümanlar için yaşanılmaz bir hâldeydi. Bir süre Mekke'de kalan Müslümanlar bu kez çok daha büyük bir grupla yeniden Habeşistan'a hicret ettiler. Bu kez gittikleri yeri bildikleri için kalpleri biraz daha rahattı. Ancak geride kalanlar onları çok endişelendiriyordu. Onlar gittikten sonra Müslümanlar abluka altına alınmış, üç yıl süren bu zulme daha fazla dayanamayan annesi Hz. Hatice vefat etmişti. Hz. Rukiyye annemiz çok uzaklarda gurbet ellerde olduğundan çok sevdiği annesinin vefatından bile haberdar olamamıştı.

Özlem ve kaygı hariç Habeşistan'da rahattılar. Aradan birkaç yıl geçtikten sonra, Medine'ye hicretten iki yıl önce bir oğlu oldu. Oğullarının adını Abdullah koydular. Annemizi çok mutlu eden Abdullah, aileye gurbeti unutturdu. Gününün büyük bir kısmı Abdullah ile geçiyor, onunla rahatlayarak mutlu oluyordu.

Mekke'den sürekli haber alıyorlardı. Son gelen haberlerde Müslümanların Medine'ye hicret ettiğini duydular. Bir grup Müslüman, aralarında anlaşarak Mekke'ye geri dönmeye karar verdi. Hz. Osman Efendimiz ile Hz Rukiyye annemiz de geri dönenler arasındaydı. Mekke'ye gelince annesinin vefat ettiğini duyan Hz Rukiyye annemiz, bu haberle âdeta yıkıldı, günlerce gözyaşı döktü.

Medine'ye Hicret
Bir süre Mekke'de kaldılar. Daha sonra Allah Resulü'nden (sav) izin alarak eşi ve oğlu ile birlikte yola çıktı. 12 gün süren uzun bir yolculuktan sonra Medine'ye ulaştılar. Bir süre Medine'de Allah Resulü'nün (sav) dayıları Neccâroğulları’ndan Evs b. Sâbit'in evinde misafir kaldılar.

Allah Resulü (sav) hicret ettikten sonra, Medineliler, muhacirlerin kalması için birçok ev verdi. Onları muhacirlere dağıtan Allah Resulü (sav), Hz Rukiyye annemizi ve ailesini bu evlerden birine yerleştirdi. Müslümanlar arasında ibadetini korkmadan rahatça yapan Hz. Rukiyye annemiz, yeni hayatından oldukça memnundu. Günleri ilim irfan öğrenerek, ibadet ve günlük ev işlerini yaparak geçiyordu. Medine'ye ve Medine’lilere kısa sürede alıştı. Artık yeni bir çevre, yeni bir hayat ve yeni bir umudu vardı.

Vefatı

Medine'ye hicret ettikten sonra aradan on altı ay geçmişti. Her şey çok güzel giderken Hz Rukiyye annemiz kızamık hastalığına yakalandı. Annemizin hastalığı gittikçe ağırlaşıyordu. O sırada Bedir Savaşı için hazırlanan Allah Resulü (sav), kızını ziyaret ettikten sonra Hz. Osman ve Üsâme b. Zeyd'e, Hz. Rukiyye annemiz ile ilgilenmeleri için Medine'de kalmalarını istedi.

Hastalığı gittikçe ağırlaşan annemiz, babası Bedir'de müşriklerle savaşırken 22 yaşında henüz hayatının baharında yeni ümitleri ile birlikte Hakkın rahmetine kavuştu. Hastalığı sırasında Hz. Fatıma annemiz gibi başından hiç ayrılmayan Ümmü Eymen annemiz, Hz. Rukiyye annemiz hayata gözlerini yumunca, onu yıkayıp kefenledi. Annemizin cenaze namazını bizzat Hz. Osman kıldırdı. Hz. Osman namazdan sonra Bakî Kabristanı’na götürülen Annemizi, itina ile kabre koydu ve hayat arkadaşını gözyaşları içinde ebedî istirahatgâhına uğurladı.

Annemizin üzerine toprak atılırken Zeyd b. Harise Medine’lilere Bedir Savaşı'nın kazanıldığı müjdesini getiriyordu. Annesi Hz. Hatice'yi vefat ettiğinde Habeşistan'da olduğu için göremeyen Hz. Rukiyye, şimdi vefatında da babasını göremiyordu. Bedir Savaşı'ndan döndükten sonra kızının vefatını duyan Allah Resulü (sav), onun vefatına çok üzüldü. Kabrini ziyaret ederek başucunda dua edip gözyaşları döktü. Kızı için taziyeye gelen sahabe Efendilerimize Hz Rukiyye Annemizin ahlakından ve yaşadıklarından dolayı memnuniyetini beyan ederek:
-Allah’a (cc) hamd olsun! Kızım en güzel şekilde yaşadı, en güzel şekilde defnedildi, buyurdu.

Hz Rukiyye Annemiz vefat ettiğinde bütün Medineliler ardından gözyaşı döktü.

Abdullah İbn-i Abbas anlatıyor:
-Hz Rukiyye'nin ölümüne çok üzülen hanımlar sürekli ağlıyordu. Ömer b. Hattab gelince hanımların susması için kamçısı ile onlara vurdu. Onu gören Allah Resulü (sav) hemen Hz. Ömer'in elini tuttu:

-“Bırak ağlasınlar ey Ömer! Onlar sadece ağlıyorlar. Şeytanın bağırmasından sakının. Eğer ağlama kalp ve gözyaşları ile olursa bu Allah'tandır (cc) ve rahmettir. Eğer söz ve ellerle oluyorsa bu şeytandandır,” buyurdu.

Hanımlar arasında bulunan Hz Fatıma Annemiz, ağlayarak gelip kabrin kenarında bulunan Allah Resulü'nün (sav) yanına oturdu. Ağlamaya devam ediyordu. Allah Resulü (sav) elbisesinin kenarı ile onun yüzündeki gözyaşlarını silerek kızını teselli etti.

Hz. Rukiyye vefat edince henüz dört yaşında olan oğlu Abdullah yetim kaldı. Allah Resulü (sav) torunu ile yakından ilgilenmek için onu yanına, evine aldı. Onu evine götürürken gözyaşlarına boğulan Efendimiz:
-Allah (cc), ancak merhamet eden kullarına merhamet eder, buyurdu.

RABBİM ANNELERİMİZDEKİ SEVGİYİ, AHLAKI, SABRI, GAYRETİ VE TESLİMİYETİ BİZLERE DE NASİP EYLESİN. BİZDEN ÖNCEKİLERE, BİZLERE VE GELECEK BÜTÜN ÜMMETİ MUHAMMED (SAV) HANIMLARINA ÖRNEK TEŞKİL EDEN, İNCİ TANELERİNİN HAYATLARINI RABITALI BİR ŞEKİLDE, TEFEKKÜR EDEREK OKUYABİLMEYİ, YAŞANTIMIZA DA GEÇİREBİLMEYİ RABBİM NASİP EYLESİN. ALLAH’A (CC) EMANET OLUN.

Yararlanılan Kaynaklar
Hilal Kara, Abdullah Kara, Hanım Sahabeler Ansiklopedisi, Nesil Yayınları, İstanbul, 2008
M. Asım Köksal, İslam Tarihi 3-4. Cilt Işık Yayınları, İstanbul, 2008.
M. Yusuf Kandehlevi, Çeviren: Ali Arslan. Hayâtü’s Sahabe, Merve Yayınları, İstanbul
Mehmed Emre, Büyük İslam Kadınları ve Hanım Sahabeler, Çelik Yayınevi, İstanbul

GÜLZÂR-I HÂCEGÂN DERGİSİ'NİN 2011 MART SAYISINDA YAYINLANMIŞTIR