Sayı: 146 - Şubat 2020
Muhterem kardeşlerim, dergimizin Şubat sayısıyla yeniden birlikteyiz. Yılın ikinci ayına geçerken Elazığ ve Malatya çevresinde meydana gelen deprem yüreklerimizi dağladı. 6,8 büyüklüğündeki deprem kırk bir kardeşimizin vefat etmesine sebep oldu. Bunun yanında da iki bine yakın yaralı ve yüzlerce yıkık ve hasarlı bina depremin ağır bilançosu olarak karşımızda. Bu vesileyle vefat eden kardeşlerimize Allah’tan rahmet diliyoruz. Yaralıların da bir an evvel tedavi edilebilmeleri için Rabbimiz’den (cc) yardım niyazında bulunuyoruz.
Büyüklerimiz buyurmuşlar ki; “Ayağın taşa takılsa kalbin yokla...”
Yani yeryüzünde olan her olumlu veya olumsuz hareket Müslümanların Allah Teâlâ ile olan ilişkilerinin neticesidir. Çünkü yeryüzünde Cenabı Hak kâfirlere bakarak hareket etmez. “Allah, onların kalplerini ve kulaklarını mühürlemiştir. Gözleri üzerinde de bir perde vardır. Onlar için büyük bir azap vardır.” (Bakara, 7) Mü’minlerin hal ve tavırları Cenabı Hak Teâlâ Hazretleri’nin Cemal veya Celal sıfatlarının tecelli etmesine sebep olur. Bununla alâkalı Rabbimiz (cc), Kelam-ı Kadimi’nde; “İnsanların ellerinin kazandığı (günahlar) yüzünden, karada ve denizde fesad çıktı ki (Allah), yaptıklarının bir kısmını(n cezasını), kendilerine (dünyada) tattırsın; tâ ki (kötülüklerden) dönsünler.” (Rum, 41) buyuruyor. Yani her şey bizlerin amelleri etrafında cereyan ediyor. Eğer bizler Rabbimiz’in emirlerine, O’nun (cc) arzu ettiği şekilde itaat edersek o zaman bize rahmetiyle muamele ediyor ve bizim her işimizi bereketlendiriyor.
Eğer O’nun (cc) emir ve yasaklarına aykırı hareket edersek bu sefer de gadabıyla muamele ediyor. Bizi uyarma kastıyla bazı musibetlere duçar kılıyor. Rabbimiz’in bizi uyarmak için musibet gönderdiğini anlayıp ona göre kendimize çekidüzen veriyorsak, yani tevbe edip O’na (cc) dönebiliyorsak; önceki yaptıklarımızı, seyyiatımızı, da sevaba çevirip adeta sermayemizi ikiye katlıyor. Neticede bize gadap gibi görünen şey rahmete dönüşmüş oluyor.
Fakat bugün müslümanlar öyle dünyevileşmişler ki, deprem oluyor, hocalarımız bunun bir uyarı olduğunu söylüyor. Rabbimize dönmemiz gerektiğini, nerede yanlış yaptığımızı anlayabilmemiz için tefekküre yönelmemiz gerektiğini va’z ediyorlar; hep bir ağızdan tepki gösteriyoruz. Nefsimizi hesaba çekmek yerine, doğrulardan kaçıyoruz. Depremin bir tabiat olayı olduğunu, tabiattaki hareketlerin neticesi olduğunu söyleyebiliyoruz. Bizler de biliyoruz ki, elbette Rabbimiz her şeyi sebepler dairesinde halk eder. Fakat sebebe bakıp Müsebbib-i Hakiki’yi (cc) görmemek nasıl bir iman zafiyetidir, anlayabilmiş değiliz.
Oysa, Kâinatın Efendisi (sav); “Bir saat tefekkür, bin yıllık nafile ibadetten hayırlıdır.” buyurmuşlar. Acaba bizim tefekkürümüzün en başta yaşantımızın seyriyle alâkalı olması gerekmiyor mu? Yine Efendimiz (sav); “İki günü birbirine denk olan ziyandadır.” buyuruyor. Gerçekten bu ziyanımızı düşünmemiz gerekmiyor mu?
Allah için biraz evliyaullahın ve gerçek ehlisünnet âlimlerinin sözlerine kulak verelim. Bakınız bir dakika öncesinde evi-barkı, çoluk-çocuğu, malı-mülkü olanlar bir dakika sonra bunlardan mahrum kaldılar. Canlarını veren insanlar o dakika içinde hangi hal üzere idilerse, o hal üzere can verdiler ve o hal üzere Hakk’ın (cc) huzuruna varacaklar. Televizyonlarda izledik, deprem bazılarını okey masasında yakaladı, bazılarını uygunsuz eğlence yerlerinde yakaladı. Allah korusun, ya orada ölseydiler, nasıl bir sona uğramış olacaklardı?
İşte büyüklerimiz ve ulemamız bunun için bizleri bazen korkutarak uyarmak, bazen de müjdeler ile ümitlendirmek ihtiyacı duyuyorlar. Bizleri sevdikleri için ve bizlere düşkün oldukları için böyle yapıyorlar… Bizler ne yapıyoruz, ehli küfrün ağzıyla bu değerlerimize hakaret ediyoruz. Allah için münafıkların cereyanına kapılmayalım. Bilelim ki bu güzel insanların bundan bir menfaatleri yoktur. Onlar uyarı vazifelerini yaparak Allah’ın kendilerine verdiği vazifeyi ifa ediyorlar. Gerisi bizlerin vicdanına ve irfanına kalmıştır.
Rabbimiz (cc) bütün İslam âlemini her türlü bela ve musibetlerden muhafaza buyursun. Âmin, ve’l-hamdulillâhi Rabbi’l-âlemin...
