Sayı: 129 - Eylül 2018
Muhterem Kardeşlerim;
Ağustos ayı bu yıl kurban bayramını içinde barındırması açısından sevinç ve mutluluk içinde geçireceğimiz bir ay olacaktı. Fakat önce Hâce Hazretleri’nin (ks) rahatsızlanıp hastaneye yatmaları, daha mübarek vücutları sıhhat bulamamışken valideleri Hacı Annemizin rahatsızlanması ve akabinde de hem bayramın son günü, hem de mübarek cuma gününde Hakk’a yürümeleri bu sevinç ve mutluluğumuzu kursağımızda bıraktı.
Hacı Annemizin ahireti şereflendirmeleri ile gerek Hâce Hazretleri, gerekse de Hâcegân ihvanı kadınıyla erkeğiyle, yaşlısıyla genciyle tam bir hüzne boğulduk.
Fakat özellikle Hacı Annemizi defnettiğimiz gün gördük ki, her ne kadar hüzünlensek de bir büyüğümüzü toprağın bağrına versek de bu hadisenin Hacı Annemizin Şeb-i Aruzu olduğunu anladık. Vefanın en üst mertebesini gösteren Hâcegân ihvanı adeta Annelerini gelin ediyorlar ve hakiki dosta vasıl ediyorlardı.
Bu duygularla hepimizin haline tercüman olma temennisiyle Ali Ünal hocamızın kaleme aldığı hüzün dolu yazısını sizlerle paylaşıyoruz.
Hacı Anne
Saat 21.30 gibiydi… Haber geldi hastaneden… Hacı Annemiz Hakk’a yürümüştü.
Hacı Anne, 1940’larda başladığı bu hayat yolculuğunu 24 Ağustos 2018’de, güzel bir yaz akşamında bitirmişti.
Hâce Hazretleri, İstanbul’dayken yaptıkları bir ev sohbetinde “Ümmet Hz. Hatice’yi tanıyamadı, Hz.Fatıma’ya ise doyamadı.” buyurmuşlardı. Ayak tozları gözümüze sürme olsa bize şeref olacak bu iki Annemizin hayatını ne de güzel özetliyordu bu cümle. Fatıma Annemizin çok genç yaşta, 25-26 yaşlarında vefatı; Hatice Annemizin ise Mekke’de sıkıntılı zamanlarda Peygamber Efendimize kol kanat germesi ve ilk müminlerin yaşadığı çileli günlerde vefat etmesi… Hz. Hatice Annemizin yeterince tanınmadan hayattan göçmesi Senetü’l-Hüzün denilen Efendimiz’in (sav) hüzünlü günlerinin adı olacaktır.
Benim için, bizim Hacı Annemizin vefatında hissettiğim acının bir yönü de onu yeterince tanıyamamaktı. Bir manevi evladı olarak bizlere, bütün cemaate dua ettiğini biliyorduk ama Hâce Hazretleri’nin “Birçok yönümü Annemden aldım.” dediği Hacı Annemizi yeterince tanıyabilmiş miydik?
20’li yaşlarda iki çocuklu iken hayatın çile ve meşakkatine terk edilmiş bir hanımefendi… Dini bir eğitim almamış fakat belli ki Annelik duygusu ile birleştirdiği imanı, istikamete, bir iffet abidesine dönüşmüş.
Hâce Hazretleri’nin “Hanım ihvanlardan hiçbiri Hacı Anne’yi aşmadan bize ulaşamaz.” kriteri olmuş bir insan Hacı Anne… Oğlu olmaktan öte mürşidi olan insana; bakışı, anlayışı ve bu anlayışın oluşturduğu ahlakı bütün ihvanlara örnek olmuş bir şahsiyet Hacı Anne… Temizliği, titizliği, hele iffetiyle hanımlara örnek olmuş bir insan Hacı Anne… Bizim kırık dökük cümlelerle anlatamayacağımız bir sevgi, fedakarlık ve hizmet abidesi Hacı Anne… Hâce Hazretleri’nin misafirlerine, ihvana hizmeti ibadet bilmiş bir insan Hacı Anne…
Necip Fazıl bir şiirinde “Utanırdı burnunu göstermekten süt ninem…” der. Benim zihnimde Hacı Anne; çarşafına sarınmış, evinden ağır ağır adımlarla hanımlar dergahına sohbete giden iffetli Annemiz olarak kalacak… Onu tanıyan, ondan nasihat dinleyenlerin kim bilir zihinlerinden binlerce sahne geçiyordur. Çünkü onunla bir ömür yaşadılar. Bendeki fotoğraf ise evinden çıkıp ağır adımlarla sohbete yürüyen Hacı Anne olarak kalacak.
Bir ömür Hakk’a yürüyen Hacı Annemizi Rabbimizin rahmetine tevdi ettik. Umuyoruz ki onun vefatı bize hayat olur. Onun istikameti bize ufuk olur, işaret olur.
Umuyoruz ki Rabbimiz bizleri cennetinde-cemalinde buluşturur.
