İnsan Neye Meylederse Neyi Severse Mabudu Odur - Gönül Pınarından
İnsan Neye Meylederse Neyi Severse Mabudu Odur
Rahman ve Rahim olan Allah’ın (cc) adıyla…
Allah’ın salat ve selamı Efendimiz Hz.Muhammed’e (sav), âline ve ashabına olsun. Her türlü övgü ve hamd yalnızca Allah’a mahsustur.O Allah ki zatının zikredilmesiyle kalplerin kilitlerini açar… Bizleri tevhid ehlinden yaptığı için Allah’a hamd ederiz. Bizlere olan nimet ve ihsanlarını arttırmasını ümit ederek O’na (cc) şükrederiz. Kullarının en şereflisi olan Peygamberimiz Hz. Muhammed’e (sav), Allah’ın (cc) bol fadlına ve ihsanına nail olmuş olan ailesine, ashabına selat ve selam ederiz.
Mevlana Hace Hazretleri bir sohbetlerinde buyurdular: “Neyi seversen osun. Değerin sevdiğin şey kadardır.” Cenabı Hakk’ı sevmek, O’nu tanımak ile olur. O’nu tanımadan O’nu sevemeyiz. O’nu nasıl tanıyacağız?... O’nu O’nun kitabından, peygamberinden ve dostundan tanımaya gayret edeceğiz.
Cenabı Hak insanı sevgi mayası ile yoğurmuştur; bu yüzden insan sevginin tecellisidir. İnsan bu sevgi ile birçok şeye meyleder. Gördüğü birçok şeyi sever ama o meylettiği şeylerle imtihan olur.
Sevgi iki türlüdür. Biri, fani olan şeylerin sevgisi; diğeri ise bâki olan zatın sevgisi. Fani olan sevgilere heves denir. Belirli bir zamandan sonra bu sevgi ya azalır ya da yok olur. Bâki olan zatın sevgisi ise onu tanıdıkça çoğalır.
Cenabı Hak Furkan Suresi 43. ayeti kerimesinde: “Kötü duygularını-hevasını kendisine ilah edinen kimseyi görmedin mi? Artık ona sen mi vekîl olacaksın?” buyruluyor.
Sen (Ey Rasulüm!) ona koruyucu olabilir misin, onun ilahı hevası olmuş, onu görmez misin? Baksan dili bir papağan gibi …iyyake na’budu…(sana ibadet ediyorum, sana ibadet ediyorum) diyor.
İbadetimizin niçinlerini belirledik mi acaba? Niçin ibadet ediyoruz? Hiç sorduk mu kendimize kimin huzurundayız? Sevdiğimizin diyebiliyor muyuz? Kimin için rükuya gidiyoruz? Kimin için secde ediyoruz? Bizi ibadete sevk eden şey Allah’a duyduğumuz bir arzu, mutlak bir ihtiyaç, sonsuz bir sevgi, O’nsuz olamayacağımıza inandığımız için mi?
Bizler kimin kuluyuz? Nefsin kulu mu, dünyanın kulu mu yoksa gerçekten Cenabı Hakk’ın kulu mu? Kimin kulu olduğumuzu tesbit etmemiz lazım… Neyi seviyorsan onun kulusun. Eğer bizim masivaya, nefsin arzularına- şehvetlerine-şöhretlerine muhabbetimiz, sevgimiz varsa bizler onların kuluyuz demektir. Meylimiz sevgimiz onlara ise onların kuluyuz demektir... Bunları terk etmemiz lazım ki gerçek sevgiliye vasıl olalım. Kulunun sevgisi neye ise Cenabı Hak da onu ona verir. Kul sevgisini neyin üzerinde yoğunlaştırırsa onu sever. Eğer Mevlayı istiyorsak Mevlayı buluruz.
Cenabı Hak her şeyi kısım kısım yaratmıştır. Beş parmağımızın beşi ayrı ayrıdır. Kul iradesini neye sarf ediyorsa Cenabı Hak da onu ona veriyor. Misal bakıyoruz herkes bir şeylere meyletmiş, bir şeylerin ucundan tutmuş yol alıyor. Erkek çocuklarının futbola olan sevgisi, bazı insanların dünya sevgisi, bazılarının boş ve manasız olan şeylere sevgileri… Şurası kesin, sevdiğimiz şeylerle mutlaka imtihan olunuruz. Hz. Yakub (as) Yusuf’unu çok sevdi, onunla imtihan oldu. Hz. Züleyha Yusuf’u çok sevdi, onunla imtihan oldu. Hz.Yusuf aynaya baktı “Bu güzelliğin bedeli var mı bu dünyada?” dedi. Üç beş kuruşa Mısır’da köle olarak satıldı…
Gerçek sevgiliyi bulursak O’nda fani olursak… bunda samimi olacağım, gayret edeceğim dersek Cenabı Hak mutlak bizlere yolunu açacaktır. O zaman bizim gözümüzü, gönlümüzü, sırrımızı kendi sevgisine açacaktır. Kalbimizi kendi nuruyla dolduracaktır; çünkü Hakk’ı tercih edemediğimiz halde bizi bu kadar nimetleriyle donatıyor, O’nu (cc) istesek kendi sevgisini-rızasını vermez mi?
Sen Allah’ı seversen
Allah seni sevmez mi?
Emrince hizmet etsen
Hakk ecrini vermez mi?
Sen rıza kapısında
Aman Allah’ım dersen,
O alemler sultanı
Lebbeyk kulum demez mi?
Fakat böyle bir derdimiz yoksa dünyayı istiyorsak, boş şeyleri istiyorsak…ne olur? O zaman da yine verdikçe verecektir, madem istiyorsun al bakalım diyecek sonra da neticesine katlanmak zorunda kalacağız. Bunu günümüzde görüyoruz. Çünkü O Rahman’dır Rahim’dir. O merhametlilerin en merhametlisidir. Kuluna istediğini verendir.
Cenabı Hak kendini gönül evine gizlemiştir ve o evin anahtarı sevgidir. Hayatın en değerli anı O’nun (cc) sevgisiyle beraber yaşamaktır. Gönlümüzü Rabbimizin sevgisinden başka bir sevgiye açık tutmamalıyız. Evin sahibini rahatsız etmemeliyiz, kendimizden uzaklaştırmamalıyız; çünkü aşık ile maşuk buluştuklarında isterler ki onlara güzel bir yer olsun, sadece ikisi olsun.
Sevgi insanda birçok şeyi değiştirir. Misal genç bir kız eşine olan sevgisinden dolayı bazı huylarını, ahlâkını terk etmiyor mu?... Baba evinde çok şımarık olan kız eşinin evine gidince hanım hanımcık bir kız olmuyor mu? Niye? Çünkü arada sevgi var. Eşini üzecek onu kıracak hal ve davranışlara onu sevdiği için çok dikkat ediyor.
Ecdadımızın sevgi hakkında “Sevilmeden yenilen aş, ya karın ağrıtır yahut baş.”, “Sevilmedik gelinin selamı ağır gelir.”, Sevince her şey güzeldir.”… gibi kimi incilerini nakledebiliriz. Bir aşığın dilinden sevgi, sevene “Yiğidim ya sana gücüm yetmiyor.” dedirtmiştir.
Sevgilerin en çirkini ise O’nsuz yaşamaktır. Allah’tan (cc) uzak yaşamaktır. En büyük imtihan ise bu olsa gerek. Hace Hazretleri buyurdular: “Sevgi iki türlüdür. Birisi zatîdir. Diğeri bilfarzdır. Hubbu zâti yalnız O’nu sevmektir. Allah’ın zatının aşkıdır. O’na yöneliştir. Hubbu bilfarz ise sevgiliye ait olan şeyleredir. Her ne kadar sevgilinin yani sevilmesi gereken zâtın sevdiği şeyleri sevse de asıl sevilmeye müstehak olan varlığa-sevgiliye sevgisi yoktur. Onun sevdası aradaki şeyleredir.” Hace Hazretlerinin bu buyruğunu değerlendirdiğimizde asıl sevilmesi gereken zatı sevmek, O’nun (cc) bize verdiği bu nimetleri de O’ndan geldiği için sevmek gerekir. Sevdiğimiz gönül verdiğimiz şeyleri de bize lütfeden O’dur(cc). Gerçek bir sevgi ile sevebilsek… İşte o sevgi tüm dertlerin ilacıdır.
Cenabı Hak Rahman ve Rahim sıfatları hürmetine, bizleri gerçek sevgiye eriştirsin. Razı olmadığı halimizi, kavlimizi, sevgimizi güzel olan hal ve davranışlar ile değiştirmeyi cümlemize lütfeylesin. Allah’a emanet olun, selam ve dua ile.
Yazar: Gönül Pınarından
