Ne Yaparsan Yap Sevgi ile Yap - Gönül Pınarından
Ne Yaparsan Yap Sevgi ile Yap
Yüce Allah’ın ismiyle başlayalım. Bismillahirrahmanirrahim. Rahman ve Rahim olan Allah’ın adıyla.
Her türlü nimeti bize ihsan eden Allah’a hamd olsun tek ve gerçek din olan İslamı bize tebliğ eden ve en büyük sevgi örneği Hz. Muhammed (sav) Efendimiz’e, O’nun ehli beytine ve ashabına salât ve selâm olsun.
Hâce Hz. buyuruyorlar ki: “Sevgiyle kalbe yazılanın dışındaki her şey değiştirilebilir; ancak sevgi ile kalbe yazılan bakidir. Kur’anın muhafazası bu yolla gerçekleşmiştir.” Sahabe efendilerimiz her şeye sevgi ile başladılar ve bunu hiç değiştirmediler. O sevgilerini öyle muhafaza ettiler ki bu sevgi bugün bizlere kadar gelmiştir. Hayattaki en büyük sevgi örneği onların sevgileridir. Onlar sevdiler ve hiç vazgeçmediler; çünkü o sevgiyi kalplerine-bedenlerine kazımışlardı. Bedenleri her ne kadar işkence görse de ruhları bu sevginin tadını almıştı; çünkü Cenabı Hak bizleri sevmiş yaratmıştır. Sevgiyi kalbimize yerleştirmiştir. O sevgi için her şeyi var etmiştir.
Sevgi “Sen olmasaydın hiçbir şey olmazdı!” diyebilmektir. O’nu bilince, bulunca aslında kendini buluyor insan. Sevgi de ondan, aşk da ondan, aşık da ondan… Kalbimizin muhabbeti, çiçeği, yağmuru, yazısı, kalemi de ondan. İnsan o sevgiyi hissetmese bir şey yapabilir mi? Öyle bir şeyi sevmeli ki insan, onu sevdikçe yarattığı her şey onundur diye sevmeli. Her işe sevgi ile başlamalı. Bütün yönleri tek yöne çıkartmalı. “Tevhidi kıble” olmalı tek yönü, bütün sevgilerin yönü bu caddeye çıkmalı.
Yıldızlar gecenin karanlığını yırtarak yeryüzüne bütün sevgisini dağıtmıyor mu? Bu alemdeki her şey o sevgiyle diriliyor, sevgiyle devam ediyor. Bu alem bir okul ise o okul sevgi öğrenme yeridir. Bir vuslat yeridir o okul. Dersimizin adı ise rıza ve teslimiyettir. Bu yüzden gül bülbülün yuvası oldu. Öyle çabuk büyüdüler ki bitkiler, fidanlara hasret kaldılar. Nisan seli öyle çabuk aktı ki okyanusun içindeki midyenin yuvarlak incisi oldu, ona teslim oldu.
Sevgi insanın kalbine öyle bir girdi ki, gözünden akan yaş onun hasretinden sel olup bir aşka dönüşüp rıza ve lika incisi oldu ve olmalı. Bütün sevgilerin yolu kalp diyarına gider, bütün sular okyanusa akar. Bütün sevgiler kalpte başlar. Göz neyi görürse onu sever.
“Yaradılanı severiz yaratandan ötürü” Cenabı Hak’tan başka neyi sevebiliriz ki? Neyi seversek sevelim Allah için sevelim. Aslında sevgi insanın bir nevi meyvesidir. Eğer sevgi ağacımız tutmamışsa dışarıdan başka yaprakları ona tutturamayız.
Sevgi insanın gönlünde bir tohum gibidir. Toprağa gömülü olan tohumlar sevgiyle yeşerdiği gibi insanın gönlündeki o sevgi tohumları da bizdeki o filizleri ortaya çıkaracaktır. Yeter ki sevmesini bilelim. Neyi ve kimi sevdiğimize dikkat edelim. O zaman bizdeki bu hazinenin nereden geldiğini anlar, kemale erer, olgunlaşırız. Allah’a ve Rasulü’ne mertebe mertebe gideriz.
İşte o sevgiyi, o gönül toprağına eken bir bahçıvanımız olması lazım. Bir eğitimden geçmemiz lazım. O gönül ağacımızı yabani otlardan, yabani haşerelerden temizleyen bir sahibimiz olması lazım ki o sevgi ağacımız güzel filizler versin. Kendi kendimize bunu yapamayız. Bize Allah ve Rasulünü tanıtan bir rehbere mutlaka ihtiyacımız var.
Hâce Hz: “Bizim yolumuz sevgi yolu.” buyuruyorlar. Nasıl bir sevgiye ihtiyacımız var? Nasıl bir sevgi istiyoruz? Sevmeden hiçbir şey olmuyor. Hâce Hz. buyuruyorlar: “Cenabı Hakk’ın sıfatlarının misalleri vardır. Sıfatlarının varlıklarla irtibatı vardır. Aşk dediğimiz sıfat da Cenabı Hakk’ın en kadim sıfatlarındandır. İşte bizler de bu sevgimizi O’nun bize verdiği bu nimetlerde görürüz; mesela O’nun bize verdiği evlatlarda, eşyalarda, eşlerde bu sevgimizi anlayabiliriz. Dünyaya meyl duygusuyla bizi bunlara meylettiren nedir? Onların güzelliğidir. Halbuki onlar da Cenabı Hakk’ın güzelliğidir. Aslında biz Hakk’a aşığız ama ismine Hak diyemiyoruz. İsmine Şirin diyoruz, Leyla diyoruz. Ne zaman Leyla aradan çekilirse o zaman Mevla demeye başlıyoruz. O sevgilerin Mevla’dan olduğunu anlarız ama bizler Cenabı Hakk’ın verdiği nimetleri sevmeden O’nu bulamayız.”
Hz. Şahı Nakşibend efendimiz bir şeye sevgisi olmayanlara ders vermezmiş. Gelene sorarmış “Bir şeye muhabbetin var mı, bir şeyi seviyor musun?” Biri “Efendim ben yeşillik yerleri çok severim.” Biri de “Efendim benim bir buzağım var, onun alnında bir işaret var, ben o buzağıyı seviyorum.” Gel, demiş ve onlara ders vermiş. Bir kimse de “Ben bir şey sevmem.” deyince “Sen bu işi beceremezsin. Bu iş senin değil.” diyerek ona da ders vermemiş. Sana güle güle eğer sevgin yoksa bu iş olmaz, demişler. O yüzden sevgimiz olmalı sevgi olmadan bir şey olmuyor.
İşte bu sevgileri yönlendirmemiz gereken hedefi iyi belirlemeliyiz. Bir şeyleri sevgisiz yaparsak o yaptığımız şeyler bize yük olur. Her ne yaparsak sevgiyle yapalım eğer kalbimiz sevgisiz ise onu bu sevgilere mühürlemiş isek bunu hemen sahibine teslim etmeliyiz ki o kalp kapımız açılsın. Misal evimizin anahtarı kaybolsa veyahut kapının arka tarafında kalsa ne yaparız, mutlaka bir çilingir getirttiririz. O çilingir kapıyı açar biz de evimize gireriz. Her şeyin mutlak bir ustası vardır. Kalbimizin ustası da Allah dostlarıdır.
Cenabı Peygamber Efendimiz buyuruyor: “Kişi sevdiği ile beraberdir.” O’nunla beraberliği yakalayabilmemiz için irfan mektebine gitmemiz lazım. Doktor olmak için tıbba gidiyoruz, avukat olmamız için hukuka gidiyoruz, öğretmen olmak için eğitim fakültesine gidiyoruz.
Bu mektep irfandır hocası Hızır,
Mekandan münezzeh her yerde hazır,
Okurlar ledün ilmini olurlar hazır,
Gafil ne bilsin baki canan var.
Evet, ebedi olan bir sevgili var. Şair diyor: “Mecnun bulmuş Mevla’yı, neylesin Leyla’yı” Bizim de Mevla’yı bulana kadar Leyla dememiz lazım. Belki meselenin özeti burada: Ne yaparsak yapalım sevgi ile yapalım.
Ya Rabbi sev bizi, sevdir bizi, sevindir bizi, sevdiğin kulların arasında, onların gönüllerine yazılanlardan eyle, amin.
Yazar: Gönül Pınarından
