Oruç Rahmet Kapısıdır - Andelib
Oruç Rahmet Kapısıdır
Hem gündüzü sâim ol, hem geceyi kaim ol,
Rabıtanda daim ol, yalvar güzel Allah’a.
Sağlığı ganimet bil, her saati nimet bil,
Zikr ile ibadet kıl, yalvar güzel Allah’a.
Bir gün bu gözün görmez, hem kulağın işitmez,
Bu fırsat ele geçmez, yalvar güzel Allah’a.
Hâce Hazretleri (kuddise sırruh)
İnsan niçin yaratıldı? Sorsak bütün müslümanlara alacağımız cevap kulluk olur. Oysa bizden bu sorunun cevabını sözümüzle değil, yaşantımızla vermemiz istendi. Kulluk; ne yüce bir makam, ne ulvi bir değer… Değerini dünyadaki hiçbir nesne karşılayamaz. Kaşıkçı elmasını getirsen kulluğun yanında teneke parçası gibidir. İnsan, alemlerin gözbebeği… Sevildik ve yaratıldık. Özümüzdeki bu güzelliği önce şahsımızda sonra tüm alemde ortaya çıkarmanın gayesiyle var edildik.
Kulluk, başımıza konan devlet kuşu gibidir. Müslüman oluşumuza ne kadar şükretsek azdır. Şükür değer verilen şeylere yapılır. Eğer şükrümüz azalmışsa bilelim ki, hayatımızda güzel olan şeyler değerini yitirmeye başlamıştır.
“Kıl beşi, bitir işi.” anlayışı yıllarca müslümanlara enjekte edilmeye çalışıldı. Bu anlayışla, kulluğumuz da içini boşalttığımız, cansız, ruhsuz, sevgisiz kuru bir beden haline geldi. Mağazalardaki cansız mankenleri düşünün, ne kadar da soğuklar… Bu kuru anlayışlar bizi sevgisizliğe, kalpsizliğe sürükledi. Oysa inancın ve ibadetlerin temelinde sevgi vardı. Sevgi yoksa iman kalpte tutunamaz. Sevgi yoksa ne kılınan namaz ne tutulan oruç ne verilen zekat ne gidilen hac insana fayda verir. Amel yapılır belki, ancak amelden istifade edilmesi gereken istifade sağlanamaz. Namaz fuhşiyattan alıkoymaz, oruç takvaya ulaştırmaz, zekat bizi temizlemez artık.
Münafıklıktan kurtulmak için sadece ibadetler yetmiyor. Unutmayalım ki, ibni Sebeler de müslümanlar gibi ibadet ediyorlardı. Ama kalpleri İslam’la şereflenmedi.
Bozulan, aslından uzaklaştırılan birçok şey var hayatımızda. Doğal ortamda yetişmiş bir domateste 10.000 madde olduğunu biliyor muydunuz? Bozulan, genetiğiyle oynanan, hormonlu domateslerde ise sadece domates görüntüsü vardı. Domates olmaktan çoktan uzaklaşmışlardı.
Ya insan? Her şeyin bozulduğu bir dünyada insan da aslından uzaklaşmaya başladı. Belki de en fazla bozulan da oydu… İnsan; özünü muhafaza etmek, aslını korumak istiyorsa İslam’a dört elle sarılmak zorunda. İslam kulun Rabbi tarafından eğitilmesidir. İnsanın bu eğitim sonunda kemale gelmesidir.
Şehadet, teslimiyettir… Müslüman ismiyle şereflenmenin ilk adımı. Müslüman karanlıkları ardında bırakıp nura doğru yol almaya başlamıştır. Namaz; müthiş bir huzur hali, bitmeyen zevk… Namaz; dinin direği, müminin miracı, Peygamber Efendimiz’in (sav) göz nurudur.
Her ibadet bir eğitimdir müslüman için. Onu aslına kavuşturan, özündeki cevheri açığa çıkaran ve onu Rabbine kul yapan muazzam bir irfan mektebidir ibadetler.
İnsan, manasıyla meleklerden yüce bir varlık; nefsiyle hayvanlardan aşağı bir mahluktur… Oruç, insanın önce nefsaniyetini kırar. Nefsi besleyen kanallar tıkanınca insanın arzu ve heves ateşi söner. Yemek, içmek ve şehevi arzular insanı dünyaya bağlayan prangalar gibidir. Oruçla insan nefsin bu arzu ateşinden kurtulur. Peygamber Efendimiz (sav) evlenemeyen gençlere orucu tavsiye buyururlardı.
Yemedik, içmedik, şehevi bazı şeylerden uzak durduk. Oruç sadece bu mudur? Sevgi olmayınca, ibadetin hikmeti anlaşılmayınca insana oruçtan açlık kalıyor sadece.
Rasulullah (sav) şöyle buyurmuştur:
“Oruçlunun iki sevinci vardır; biri iftarı anındaki sevinci, diğeri de Rabbine kavuştuğu anki sevincidir.” İftara kavuşunca müthiş bir sevinç duyuyoruz… Peki ikinci iftarı özlüyor muyuz acaba? Allah’a (cc) kavuşmanın özlemini ne kadar hissedip yaşıyoruz?
İbadetler bizi Allah’a (cc) yaklaştırsın diye emredilmiştir. Kur’an-ı Kerim’i okurken Yüce Mevla ile konuştuğumuzu hissedelim. Namazlarımız miracımız olsun bizim.
Oruç tutan insan Rabbiyle beraber olduğu düşüncesini daha yoğun yaşar. Bedeni kırgınlaşınca mahzunlaşır, Allah’a olan ihtiyacını hisseder. Yemeyi, içmeyi bırakan insan gün boyu nefsin tasallutundan kurtulur. Ona manevi kapılar açılır. Orucunu değerlendirenler, bu manevi kapılardan girip Hakk’a vasıl olanlardır. Ramazan; Yüce Mevla ile en ziyade ünsiyet ettiğimiz aydır.
Oruçlu müslüman gün boyu dikkatlidir. Orucuna zarar gelmesinden korkar. Yemez, içmez, şehevi arzulardan uzak durur. Bütün uzuvları oruç tutar adeta. Gözü harama bakmaz, kulağı yanlış şeyler işitmez, dili boş ve lüzumsuz şeylerle meşgul olmaz, ayakları yanlış yerlere gitmez olur. Çarşı pazar bırakılır, camiler meskenimiz olur bu ayda. Ruhumuz özgürdür. Namaz daha zevkli kılınır, Kur’an daha coşkulu okunur bu ayda.
Oruç, müslümanı bencillikten uzaklaştırır. Rahmetle yumuşayan gönüller, yardımlaşmayı doyasıya yaşar. Zekatlar, sadakalar kalpleri birbirine yaklaştırır bu ayda. Oruç bu yönüyle toplumu birbirine kenetleyen sosyal bir ibadettir. Zengin, fakirin halini anlar; fakir, zengine teşekkür eder.
Ramazan; rahmet ve mağfiret ayıdır. Rahmet sağanak sağanak yağar bu kutlu ayda. O rahmeti kana kana içelim, iliklerimize kadar hissedelim. O rahmetle bedenimiz, ruhumuz huzur bulsun. Şeytanların bağlandığı, nefislerin dizginlendiği bu ayda Allah’a kavuşmanın özlemini çekelim… İftarımız Rabbimiz olsun bizim.
Allah’ım, bu rahmet ayında bizleri rızana ulaştır. Bizleri muttaki kullarından eyle. Allah’ım, ibadetlerimizi sevgiyle yapabilmeyi bizlere nasib eyle.
“Allahım! Senden; seni sevmeyi, seni sevenleri sevmeyi ve senin sevgine ulaştıracak amelleri sevmeyi dilerim. Allahım! Senin sevgini bana canımdan, ailemden ve soğuk sudan daha sevimli kıl!”
“Allâh’ım! Beni, senin muhabbetinle ve sevgisi senin katında fayda verecek olan kimsenin muhabbetiyle rızıklandır.”
“Allahümme barik lenâ fi Recebe ve Şaban. Ve belliğnâ Ramazan! - Ey Allahım! Recep ve Şaban’ı bize mübarek kıl, bizi Ramazan’a kavuştur!” Amin…
Yazar: Andelib
