BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM...

Gülzâr-ı Hâcegan Dergisi'nin MAYIS 2019 sayısı çıktı.

HÂCE HAZRETLERİ’NİN (ksa) “ALLAH'IN ZİKRİNE KARŞI KALPLERİ KATI OLANLARIN VAY HALİNE!” Başlıklı sohbetlerinde:

''İmam Efendimiz (ksa) öyle buyuruyor: ''İnsanın zahiri, onun batınının adresidir.'' İnsanın zahirdeki, görünüşteki hayat tarzı, ilgi alaka duyduğu, sevdiği, hoşlandığı, yakın hissettiği, yaklaştığı vesair şeyler onun batının adresidir, onun içinin bir şablonudur.

Büyükler buyurmuşlar ki toplumun vaaz-u nasihatlere ilgisiz oluşu, vaaz-u nasihatlerden gereken hisseyi, dersi, feyzi alamaması kalp katılığından kaynaklanır. Kur'an'ın ifade buyurduğu; kalplerdeki katılaşma... Gafletin, cehlin, şehvetin ve sair süflî olan manevi marazların kalbi istila etmesi, kalplerde katılaşması o kişilerin İslam'a, İslâmî derğerlere karşı olan ilgisini, alâkasını, yakınlığını azaltır. Hatta pir-i Tâhî efendimiz (ks) öyle bir tespitte bulunmuşlar ki, namaz tesbihatlarının, namaz duasının gevşetilmesi, terk edilmesini son nefeste sû-i hatime ile gidilmeye sebep görmüşler. Yani bir insankeyfe keder namaz tesbihatlarını terk ediyor, tesbihleri söylemiyor, dualara iştirak etmiyor, dua etmiyor, bir an evvel camiden, cemaatten, toplumdan çıkıyor; -bazen mazeret olur, mecburiyet olur bu farklı bir hal- bu kişi sekeratta ölürken -Allah esirgesin- iman üzere ölemeyebilir, buyurmuşlar.

Böyle bir imtimal düşünmek lazım...

Bu da onun kalbinin Allah'tan uzaklaştığının bir göstergesi. Zahiri, batınının adresi oluyor. İnsan bir kitap eline alıyor, okurken sıkılıyor. Bir vaaz-u nasihat dinliyor, dinlerken sıkılıyor. Tesbihin başına oturuyor, tesbih çekerken sıkılıyor. Halbuki biraz o yönünün üzerine gitse belki onu aşacak. Allah'tan yardım istese, Cenab-ı Hakk'a sığınsa ve o yaptığı hayırlı amelde biraz ısrarcı olsa o sıkıntıyı aşacak. Ama acelecilik gösteriyor, bırakıyor. Vaazsa çıkyor, tesbihse bırakıyor, dersse bırakıyor.

Düşünsün ki bıraktıktan sonra meşgul olduğu şey önceki meşguliyetinden hayırlı mı? İşte bu insanın kalbinin göstergesi... Zikre duyarsızlık, sohbete, hizmete duyarsızlık vesaire... Zaten bunun biri atlandı mı gerisi öyle devam ediyor. Bir noktadan ipi kopardın mı arkasını getiremiyorsun.'' Buyuruyorlar.

Netice-i Meram bölümünde Abdülkadir Visâlî; “Ru'yetullah ve Cenabı Hakk'ın Rüyada Görülmesi -1” ve Vahdettin Şimşek; “Tasavvufî Manada ''Amel'' Nedir? -2” başlıklı makalelerini okuyucularımızla paylaşıyorlar.

DERGİMİZİN DİĞER YAZILARI İSE ŞÖYLE:

Veysel Özsalman - Umudumuz, Üzüntümüz, Tesellimiz

Salik-i İrfan - Sultan-u'l-Müfessirîn: Abdullah İbn Abbas (ra)

Tamer Doymuş - Rahmet, Mağfiret ve Kurtuluş Ayı Ramazan

Murathan Atay - Kim Okuyacak, Kim Dinleyecek? -2

Şeb-i Vuslat - Huzura Varmanın Üçüncü Kapısı: Tehzib Makamıdır

Mine Şimşek - Onbir Ayın Sultanı Ramazan

Gönül Pınarı - Cenabı Hak Her Şeyi İnsan İçin, İnsanı Kendisi İçin Yaratmıştır

Rabbimiz Celle ve Âlâ cümlesinden razı olsun, ümmet-i Muhammed’i müstefid kılsın. Âmin…

“Mü'minin Hayatı Ta’lim, Tatbik Ve Tebliğden İbarettir” anlayışıyla hizmetine devam eden Gülzâr-ı Hâcegân Dergisi’nin bir sonraki sayısında buluşmak üzere Allah'a emanet olun...

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM...

Gülzâr-ı Hâcegan Dergisi'nin NİSAN 2019 sayısı çıktı.

HÂCE HAZRETLERİ’NİN (ksa) “MÜ'MİNİN HEVASI VE ARZUSU PEŞİNDE KOŞACAK ZAMANI OLMAMALIDIR” Başlıklı sohbetlerinde:

''Şeyh Efendimiz (ks) bir teveccüh esnasında dolaşırlarken bir arkadaş beyit söylüyor, ilahi söylüyor. Söylediği ilahide Hazreti Yusuf’un (as) kuyuya düşüşünü, kuyudan çıkışını, köle olarak satılmasını anlatıyor. Yusuf’un kıssasıyla ilgili beyitler söylüyor.

Fakir de gönlümüz mahzun oldu, gönlümüze geldi ki biz de öyle bir kuyudayız; dünya kuyusuna düşmüşüz, masiva kuyusuna düşmüşüz. Yusuf’u kuyudan çıkaran kervan misali bu manevi kervan, Hak Dostları, bize bir ellerini uzatsalar, bizi bu girdaplardan çıkarsalar. gibi gönlümüzde böyle bir mahcubiyet, mahzuniyet oldu. 

Ben oturuyorum, bu düşüncelerle meşgulken başıma-yanıma gelip bana seslice ifade buyurdular ki: “O kervan kovasını boşuna kuyuya salmaz. Ya Yusuf olacak kuyuda, kovasını salsın ya da tadıyla, lezzetiyle, kalitesiyle meşhur su olacak.” Kuyuda ya güzel, lezzetli bir su olacak ya da Yusuf olacak ki kovayı salsın kuyuya; sattığında baha etsin, para etsin. Yoksa o irfan kervanı boş, kör kuyulara kova salmaz, buyurdular.

Müthiş bir ağlama hissi orada belirdi. İnsan tabi kendini tanıyınca, bir ayna gibi kendini görünce çok bozuluyor. Yani bize dediler ki senin gönlünde ne öyle kaliteli bir su var, ne de sen Yusufsun. Ne işimize yararsın, niye sana kova atalım? 

Onun için gayret etmeliyiz. Yusuf’u kıymetli kılan o zahiri güzelliğiydi. Demek ki bizde de bir güzellik, bir cazibe olmalı. Bu imanımız olabilir, amâlimiz olabilir, ahlakımız olabilir, bir şeyimizi düzeltmeliyiz. Beğenilecek bir yön olmalı bizde. Kendimizi sevdirebileceğimiz bir yönümüz olmalı ki bize bir bedel biçsinler. Yoksa Nasreddin Hoca’nın fıkrasına döner. Hani fıkra ya; Nasreddin Hoca, Moğol imparatorlarından Timur ile hamamda karşılaşmışlar, esprileşiyorlar. Timur sormuş Hocaya; 

Görsen ki beni Yusuf gibi bir yerde satıyorlar, bana ne değer verirsin, demiş. Ne değer biçersin bana? Bakmış Nasreddin Hoca, demiş; 

Sultanım beş akçe. Bugünkü parayla beş lira. 

Hocam insaf et demiş ya; şu önümdeki sarındığım peştamal bile daha çok eder, demiş. 

Tabi, padişah peştemali bu, kaliteli. Hoca;

Padişahım kusura bakma, ben peştamala paha biçmiştim. Peştamalın değerini söyledim, ona paha biçtim. Yani sen o kadar da etmezsin, demiş.

Kıyamazsan başu cana,
Uzak dur girme meydana,
Bu meydanda nice başlar
Kesilir hiç soran olmaz.

Meydanda nice başları keserler, bir değeri yok. Kimse sormaz senin başın ne oldu diye. Başın kıymet etsin istiyorsan başını Hak yoluna koyacaksın, Hakk’ın eşiğine koyacaksın. İbn Ataullah Hazretleri buyuruyor ya: “Allah katında değer ve kıymetini öğrenmek istiyorsan seni hangi işte çalıştırdığına, seni hangi halde bulundurduğuna bak.” Allah’ın yanındaki kadru kıymetini anlamak istiyorsan, ben Allah’ın yanında ne kadar değerliyim, nasıl bir kulum; bunu anlamak istiyorsan bak ki senin yanında Allah ne kadar değerli? Emirleriyle ne kadar değerli, yasaklarıyla ne kadar değerli? Senin Allah’a verdiğin değer, senin Allah’ın dinine verdiğin değer; işte senin Allah’ın yanındaki değerindir.'' Buyuruyorlar.

Netice-i Meram bölümünde Abdülkadir Visâlî; “İman-Amel Münasebeti” ve Vahdettin Şimşek; “Tasavvufî Manada ''Amel'' Nedir?” başlıklı makalelerini okuyucularımızla paylaşıyorlar.

DERGİMİZİN DİĞER YAZILARI İSE ŞÖYLE:

Andelib - Çöplükte Gül Yetişmez

Veysel Özsalman - Nefsini Bilen Rabbini Bilir

Salik-i İrfan - Rahmânın Başkenti: Mekke -2

Tamer Doymuş - Üç Aylar

Tamer Doymuş - Ramazan Ayı Yaklaşırken

Yusuf-i Kenan - İslam Bizde Bir Etiket Değil, Kişiliğimizdir

Murat Han Atay - Kim Okuyacak, Kim Dinleyecek?

Şeb-i Vuslat - Huzura Kavuşmanın İkinci Kapısı İstikamet Makamıdır -2

Burcu Kul - Huzurlu Bir Anne Huzurlu Bir Toplum

Rabbimiz Celle ve Âlâ cümlesinden razı olsun, ümmet-i Muhammed’i müstefid kılsın. Âmin…

“Mü'minin Hayatı Ta’lim, Tatbik Ve Tebliğden İbarettir” anlayışıyla hizmetine devam eden Gülzâr-ı Hâcegân Dergisi’nin bir sonraki sayısında buluşmak üzere Allah'a emanet olun...

Sayı: 136 - Nisan 2019

Muhterem kardeşlerim;

Yıllarca en insani tercih sistemi olarak bizlere anlatılan demokrasinin olmazsa olmazlarından olan yeni bir seçimin arifesinde bu yazıyı yazmaya çalışıyoruz. Sistemi ortaya atan batılıların sürekli kendilerine yontarak diğer devlet ve milletlere dayatmaya çalıştığı bu sistemin sürekli egemen devletlerin çarkına su taşıdığını gören mazlum halklarda artık bir bıkkınlık ve yorgunluktan başka bir hal kalmadı. Kendi sistemlerine çanak tutacak anlayışlar iktidara geldiğinde ses çıkarmayan şer güçler, kendi hegemonyaları dışında bir anlayışın iktidara geldiğini gördüklerinde ya baskıyla onu kendi ideolojilerine döndürmeye çalışıyorlar ya da güçlerini kullanarak zorla iktidarı ellerinden alıyorlar. Doksanlı yıllarda Cezayir’de Abbas Medeni’nin partisini büyük çoğunlukla kazandığı seçim neticesinde darbe ile görevden uzaklaştırmışlar ve idarecilerini hapislerde mahkum etmişlerdi. Yine ülkemizdeki Yirmi Sekiz Şubat Darbesi de bu manada kendilerinden olmayanların iktidarlarına tahammülsüzlüklerinin bir neticesi olmuştur.

Yakın tarihimizde Mısır’da tamamen demokratik yollarla iktidarı ele geçiren Müslüman Kardeşler Teşkilatı yine bir darbe ile iktidardan uzaklaştırılmış, Cumhurbaşkanı Muhammed Mursi görevinden alınmış ve hapse atılmış, yüzlerce insan hapislerde işkence ile şehid edilmiş, protesto eden insanların üzerine uçaklarla bomba atılmış binlerce insan şehid edilmiştir.

Bunun sadece Müslümanlar içinde yapmamaktadırlar. Dünyayı hakimiyetinde tutmaya çalışan arkasında genellikle Siyonistlerin bulunduğu güçler Venezuela örneğinde olduğu gibi seçimle gelmiş bir başkanı tanımayarak yerine atama yapacak kadar pervasızlaşmışlardır. 

İşte bunun neticesinde de aklı başında her insanın düşüncesinde demokrasinin egemen güçlerin bir “helvadan putu” olduğu fikri güçlenmiştir.

Dolayısıyla ülkemizde yapılacak son seçimde bu minval üzere olacak gibi görünüyor. Son yıllarda yılda en az iki kez sandığa gitmek zorunda bırakılan ülkemiz insanı artık kerhen oy verme dönemine girmiştir. 

Özellikle İslami hassasiyeti olan ve son dönemlerde bu hassasiyetlerini gözetme vaadi ile gelen partilere oy verdiği halde istekleri hep ötelenen kesim olmaktan dolayı bahsedilen partilere “ehveni şer” noktasında bakmaya başlamışlardır. Oy verirken de bir ümitle değil sadece İslam düşmanı ve teröristleri destekleyen zihniyetler gelmesin anlayışı ile vermektedirler. Bu da bu kesimlerin artık demokrasi ile bir yerlere varılamayacağı fikrini güçlendirmekten başka bir işe yaramamaktadır. Sonuçta yapılan fiil sadece düşmanı sevindirmeme fakat herhangi bir kazanım elde edememe keyfiyeti ile neticelenmektedir.

Hal böyle olsa da yine de bu yapılacak seçimlerin Rabbimizin el-Fettah ismi şerifi hürmetine, dünyadaki tüm mazlum halklara, özellikle Müslümanlara geniş kapılar açmasını niyaz ediyoruz. 

Son olarak Nisan ayı Şaban-ı Şerif’in başlangıcı ile birlikte Miraç Gecesi’nin ve Berat Gecesi’nin içinde barındığı maneviyat yüklü günlerin geçeceği bir ay olacaktır. Bu vesileyle de bu bereket mevsiminden dolu dolu menfaatlenmemizi lütuf buyurmasını Cenab-ı Hak’tan (cc) niyaz ediyoruz ve Efendimiz’in (sav) mübarek dualarıyla kelimelerimizi noktalıyoruz: “Ey Allahım! Receb ve Şaban’ı bizim için mübarek kıl ve bizi Ramazan’a ulaştır!”

Amin, velhamdulillahirabbilalemin.

Sayı: 135 - Mart 2019

Dergimizin kıymetli okuyucuları; yeni bir sayıda birlikteyiz. Mart ayıyla birlikte hem zahirde hem de batında baharın gelişini yaşıyoruz.

Zahirde Mart ayı baharın başlangıcı olarak kabul edilir. Havaların yavaş yavaş ısınmaya başladığı, bazı bölgelerimizde çiçeklerin açmaya, ağaçların tomurcuklanmaya başladığı ve adeta Rabbimizin (cc) “Ölüden diriyi çıkarır, diriden de ölüyü çıkarır” hitab-ı izzetinde buyurduğu gibi sonbaharda ölen bütün tabiatın yeniden diriltmesine şahit oluyoruz. 

Batında bahar ise Mart ayının sekizinde başlayacak olan mübarek üç aylara Rabbimizin izniyle ve lütfuyla ulaşmamızdır. İçerisinde mübarek geceleri de barındıran Recep, Şaban ve Ramazan aylarına Receb ayıyla inşallah başlıyoruz. 

Büyüklerimiz zahirde gelen baharla birlikte dervişlerin gönüllerinin de açılmaya başlayacağını, adeta güneşe yönelip açan çiçekler gibi dervişin letâifinin de baharda Hakk’ın (cc) rahmet tecellilerinin nurlarına yönelip parladığını buyurmuşlar. 

İşte hem baharın gelmesi hem de üç ayların manevi iklimine erişmemiz neticesinde bizler de üzerimizdeki ataletten kurtulup Hakk’ı razı edecek ameller işlemeliyiz ki, büyüklerimizin buyurmuş oldukları nisan yağmuru benzeri rahmet tecellilerine mazhar olalım.

Bir başka açıdan Müslümanların yaşamış olduğu coğrafyalara baktığımızda son zamanlarda belirgin bir şekilde dünyevi eğlencelere dalındığı görülüyor. Yani İslami olsun olmasın her durumda müslümanların batılı tarzda eğlencelere meyletmeleri, tamamen veya kısmen ibadetlerden soyutlanmış bir İslam anlayışı yaygınlaştırılmaya çalışılıyor. 

Bunun neticesinde ibadetler Allah Teala’nın (cc) emrettiği şekilde değil de nefislerin müsaade ettiği kural ve kaidelere göre yapılmaya çalışılıyor.

Misal verecek olursak, üç aylardaki mübarek geceler ve Ramazan-ı Şerif geceleri artık müslümanlar için ibadet zamanları olmaktan çıkmış festivallere çevrilmiştir. Camiler, dergahlar, medreseler bırakılıp salonlarda erkek-kadın karışık bir vaziyette çeşni cinsinden biraz Kur’an okunup daha sonra çalgı aletleri eşliğinde ilahiler söyleyip dua edip işi bitiriyorlar. Bazı yerlerde adeta insanlar gidip evlerinde Rabbiyle baş başa kalmasın diye sabah namazlarına kadar bu uygunsuz işleri devam ettiriyorlar. 

Hatta Mekke-i Mükerreme’de dahil olmak üzere umreye gidip oralarda alkolsüz denilen, fakat içeriği belli olmayan şaraplar, likörler, biralar içilebiliyor. Türkiyemizin bazı büyük şehirlerinde İslami eğlence mekanları adı altında pop tarzı müziklerle ve yukarda bahsedilen içki türlerinin bulunacağı mekanların açılmaya başlandığı söyleniyor. Slogan olarak da “eğlenmek bizim de hakkımız” kullanılıyor.

Televizyonda türbanlı kızlarımıza soru soruyorlar. “En çok neden hoşlanıyorsun?” diye cevap olarak “Eğlenmekten!” cevabını alıyorlar. 

Cenab-ı Hak aklımıza mukayyet olsun. Acaba biz Müslümanlar nereye gidiyoruz. Doğal afetlerden, hayat pahalılığından şikayet ediyoruz. Acaba bunların sebeplerini hiç araştırıyor muyuz? Kendimizi hiç sorguluyor muyuz? Yoksa evrimcilerin dediği gibi “doğanın işleri” olarak mı görüyoruz. Ne oldu bizlere ki, Rabbimizden bu kadar gafil kaldık. Musibetler artık bizleri etkilemiyor. Cenazelerimizi defnederken hal ve hareketlerimiz gerçekten ibretlik olmuş. Ölüm bizlere hiçbir şey hatırlatmıyor. Bir taraftan cenazemizi defnederken beriki tarafta gıybet, malayani, boş işlerin lakırdısını yapabiliyoruz. Allah aşkına yarın orada üzerine toprak atılan biz olmayacak mıyız? Bize bir garanti mi verilmiş?

Cenab-ı Hak bizleri gafletten uyandırsın. Bu önümüzdeki mübarek aylarda özümüze dönecek ameller nasib eylesin. Ölümü ve hesap gününü unutanlardan eylemesin. İdrak edeceğimiz Regaib-i Şerif gecemizi mübarek kılsın.

Emanet Peygamberlerin ve Salihlerin Sıfatıdır - Vahdettin Şimşek

Sayı : 127 - Temmuz 2018

Emanet Peygamberlerin ve Salihlerin Sıfatıdır

Muhterem kardeşlerim, ülkemiz yeni bir siyasi ortamın içinden geçti. Beş yıl süresince ülkemizi yönetecek Cumhurbaşkanını ve milletvekillerini seçtik. Seçilen insanların nasıl tercih edildiğini çok fazla bilemiyoruz. Bu manada hangi kriterler uygulanıyor, malumatımız olmuyor. Fakat özellikle İslami camiadan geldiğini bildiğimiz adaylarda emanet ve ehliyet kriterlerinin öncelikli olması gerektiğini düşünüyoruz. Bu manada dergimiz seçilen insanlara ulaşabilir mi, bilemiyoruz. Fakat bizler Hakk’ı tavsiye ve batıldan men etme vazifesi açısından ve bu vazife de Rabbimiz tarafından biz müslümanlara verildiğinden, seçilen kardeşlerimize nasihat olması hasebiyle “Emanet nedir, ehliyetli insan kime denir?” konularını incelemeyi; bu iki önemli umdeyi gücümüz nisbetinde irdelemeyi uygun gördük. 

Biz bu yazımızda “emanet” kavramını açıklamaya çalışacağız. Abdulkadir Visâlî kardeşimiz de “ehliyet” konusunu kendi köşesinde izaha gayret edecek inşaallah. Rabbimiz (cc) öncelikle bu yazıları yazan kardeşlerinizi affetsin ve yazacakları konuları kendi nefislerinde yaşamayı nasib etsin. Nihayetinde de okuyan kardeşlerimizi müstefid kılsın...

Allah Teâlâ (cc), Kitab-ı Kerimi’nde buyuruyorlar ki; 

“Gerçek şu ki, Biz emanetleri göklere, yere ve dağlara sunduk da onlar bunu yüklenmekten kaçındılar ve ondan korkuya kapıldılar; onu insan yüklendi. Çünkü o, çok zalim, çok cahildir.” (Ahzab, 72)

Öncelikle emanet, Halık-ı Zülcelal Hazretleri’nin insana; insanın kendi isteği ile yüklediği bir sorumluluktur. Bu, yaradılış gayemiz ile alakalı bir sorumluluktur. Bu sorumluluk Allah Teâlâ’nın ruhlar âleminde ruhlarımıza yönelttiği “Ben sizin Rabbiniz değilmiyim?” sualine “Evet!” cevabını vermemizle başlamıştır. 

Daha sonra Âdem’in (as) yaratılmasıyla beraber Cenabı Rabbü’l-Âlemîn Hazretleri “Bir zamanlar Rabb’in meleklere: ‘Ben yeryüzünde bir halife yaratacağım.’ buyurmuştu.” (Bakara, 30). İşte göklere, yerlere ve dağlara emanet edilen ve elest bezminde “evet” diyerek kabul ettiğimiz o yüce emanet hilafet vazifesiyle Âdem’in (as) evlatlarına tevcih edilmiştir. Bu hilafetin özelliği ise Allah Teâlâ’nın müsadesiyle yeryüzünde Hak namına, Hakk’ın muradı İlâhisini tahakkuk ettirmektir. Bunun için Rabbimiz (cc) Hazretleri insanı ahseni takvim üzere yarattı ve “Andolsun ki, Biz Âdemoğulları’nı mükerrem kıldık.” ve “Ve (Allah Teâlâ) bütün eşyanın isimlerini Âdem’e bildirdi.” buyurarak insanı mükemmel bir şekilde donattı. Bunun sonucunda da yüklendiği emanetin hakkını vermesini murad etti.

İşte emanetin aslı bize ezelde teklif edilmiştir. Elbetteki bu umde öncelikli olarak peygamberan-ı izam hazeratına teklif sonrasında da tevcih edilmiştir. Hak Teâlâ hazretleri’nin gerçek manada emini peygamber efendilerimizdir. Zaten ehlisünnet itikadına göre peygamberlerin altı sıfatlarından birisi de “emanet”tir.

Onlar gönderildikleri ümmetlerine Hakk’ın emirlerini emin bir şekilde değiştirmeden ve bozmadan tebliğ ettiler. İnsanlık emanete riayet erdemini onlardan öğrendi. Kâinatın Efendisi’nin (sav) Muhammedü’l-Emin diye taltif edilmesi bunun en büyük işaretidir. Malumunuzdur ki, bu iltifatı O’na (sav) müşrikler de yapmışlardır. 

Peygamber efendilerimizdeki emanet duygusu ile alakalı Kur’an-ı Kerim’de Rabbimiz (cc); “Nuh kavmi de peygamberlerini yalancılıkla itham etti. Hani kardeşleri Nuh, onlara şöyle demişti: (Allah’a karşı gelmekten) Sakınmaz mısınız? Bilin ki ben, size gönderilmiş güvenilir bir elçiyim. Artık Allah’a karşı gelmekten sakının ve bana itaat edin.” (Şuarâ, 105-108) 

Dolayısıyla asıl emanet Allah Teâlâ’nın (cc) mübarek peygamberleri vasıtasıyla bizlere gönderdiği her türlü hakikattir. 

Biz ümmet-i Muhammede de Âlemlerin Efendisi Hazreti Muhammed’in (sav) gönlüyle bu emanet intikal etmiştir. Bunun içindir ki, emin insan İslam’ın emirlerini kamilen yerine getiren insandır. Emin insanın tek örneği Efendimiz (sav), O’nun ashabı ve kamil varisleridir. Mü’min kişi her konuda olduğu gibi emanet duygusunu da buradan örnek alması gerekir.

İşte buraya kadar genel hatlarını çizmeye çalıştığımız emanet umdesinin konumuzla alakalı kısmı olan; küçüğünden büyüğüne bir müslümana emanet edilen idarecilik ile alakalı kısmını izahla mevzumuza devam edelim: 

Allah Teâlâ (cc) Kur’an-ı Kerimi’nde “Şüphesiz Allah, size emanetleri ehline (sahiplerine) teslim etmenizi ve insanlar arasında hükmettiğinizde adaletle hük-metmenizi emrediyor. Bununla Allah, size ne güzel öğüt veriyor!.. Doğrusu Allah, işitendir, görendir.” (Nisa, 58) buyuruyor. 

Başka bir ayeti celilede de: “Yine onlar (o müminler) ki, emanetlerine ve ahidlerine riayet ederler.” (Muminûn, 8)

Bu idarecilik en küçüğünden aile ile başlar. Evin reisi olan baba hanımına ve çocuklarına Hakk’ın ona emaneti olarak bakmalı ve onlara hem madden hem de manen Hakk’ın rızası doğrultusunda muamele etmelidir.

Bir öğretmen öğrencisine, bir idareci idaresi altında bulunanlara, bir muhtar mahalle sakinlerine, bir vali veya belediye başkanı tabiiyeti altındaki insanlara Hak Teâlâ Hazretleri’nin emir ve yasaklarına göre muamelede bulunmalıdır.

Elbetteki bunun en üstünde devlet başkanları ve devleti idare eden bakanlar, vekiller, bürokratlar vs. var. Bunlar da idare ederken Allah Teâlânın va’z etmiş olduğu kurallar ve kaideler çerçevesinde hareket etmek zorundadırlar.

Denilebilir ki, bugünkü devlet nizamı ve kanunları açısından bu mümkün müdür? Elbette ki, mümkün değildir. Biz öncelikli olarak kainattaki tek geçerli nizam olan İslam devlet düzeni çerçevesinde olması gerekenleri vuzuha kavuşturmaya çalıştık. Fakat biz de biliyoruz ki halen daha beşer aklının ürünü olan nizam ve kanunlarla yönetiliyoruz.

İşte yazımızın bundan sonraki kısmında da; “Günümüzde idareciliğe soyunmuş olan ve bizlerden destek alan devlet adamlarının emanet duygusu nasıl olmalıdır?” Bunu izaha çalışacağız:

Öncelikle zaman ve şartlar ne olursa olsun Rabbimizin insan olarak bizim içimize koyduğu, bugün adına evrensel değerler denilen, fıtri özelliklerimiz vardır. Mesela hırsızlık her toplumda suçtur. Rüşvet almak, adam kayırmak, aldığı emaneti kendi nefsi için kullanmak, gayri meşru ilişki gibi ahlaksızlıklar hiç bir toplumda kabul görmez. 

Bunların zıddı olan; elindeki imkanları hak edene ulaştırmak, adaletli olmak, merhametli olmak, kibirlenmemek, yönettiği insanların dünyevi şartlarının çok üstüne çıkmamak, israf etmemek, güzel ahlak sahibi olmak gibi her toplumun kabul ettiği güzelliklerdir.

Şimdi, bugün kurulmuş olan beşeri sistemler bu erdemleri hiçe saymış diye bizler içimizde, fıtratımızda var olan erdemlerimizi terk edebilir miyiz? Herkes bozulmuş diye biz de onlara uyabilir miyiz? Rabbimiz (cc), kadim olan kitabında bize ne buyuruyor; “Siz, insanlar için çıkarılmış en hayırlı bir ümmet olmak üzere vücude geldiniz, marufu emredersiniz, münkerden nehy eylersiniz ve Allah’a inanır, iman getirirsiniz.” (Âl-i İmran 110)

Bizim müslümanlar olarak işimiz; insanlığı bu batıl fikirlerin bataklığından kurtarmaktır. Yeniden asrısaadet gibi bir mutluluk ortamı oluşturmaktır. Rabbimiz bizleri “en hayırlı bir ümmet” olarak taltif ederken bizler üstlendiğimiz emanet yükünü dünyevi isteklerimize kurban edersek bunun sorumluluğundan kurtulabilir miyiz? 

Bu kısımda Efendimiz’in (sav) emanet duygusunun zamanla nasıl değişeceğini buyurdukları bir hadisi şeriflerini istifadenize sunacağız:

Huzeyfetu’l-Yemânî (radıyallahu anh) anlatıyor: Hazreti Peygamber (aleyhissalâtu vesselâm), bize iki hadis irad buyurmuştu. Ben bunlardan birini gördüm, diğerini de bekliyorum. Buyurmuştu ki: “Emanet insanların kalplerinin derinliklerine konmuştur. Sonradan Kur’ân-ı Kerîm indi. (İnsanlar kalplerine konmuş olan bu fıtrî temâyüllerin) Kur’ân ve hadiste te’yîdini buldular.”

Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) bize bu emanetin kalplerden kalkmasından da bahsetti ve buyurdu ki: “Kişi uykuda imiş gibi farkında olmadan kalbinden emanet alınır. Geride, benek izi gibi bir iz kalır. Sonra ikinci sefer, yine uykuda imişcesine, kişi farkında olmadan, kalbindeki emânet duygusundan bir miktar daha alınır. Bunun da, kalpte bir kabarcık izi gibi bir izi kalır, yâni şöyle ki, ayağın üzerinden bir kor parçasını yuvarlayacak olsan değdiği yerleri kabarmış görürsün. Ne var ki, içinde işe yarar bir şey yoktur. Sonra Hz. Peygamber (aleyhissalâtu vesselâm) bir çakıl tanesi aldı, onu ayağının üzerinde yuvarladı. (Ve sözüne devam etti) Emanet bu şekilde peyder pey azalmaya devam eder, (o hâle gelinir ki artık) alışverişe giden insanlarda emanet tamamen kaybolur. Hatta dürüstler; ‘Falanca kabilede dürüst insanlar varmış.’ diye parmakla gösterilirler. Bazen da, kalbinde zerre miktar iman olmayan bir kimsenin ‘Ne civanmerd, ne kibar, ne akıllı kişi.” diye övüldüğü olur.” 

Huzeyfe devam etti: “Ben öyle günler gördüm ki, hanginizle alışveriş yaptığıma aldırmazdım. Muhâtabım Müslüman idiyse, bana karşı hile yapmasına dindarlığı mani olurdu. Muhatabım Yahudi veya Hıristiyan idiyse, onu da, âmirinden (validen) gelen korku ve disiplin bana hile yapmaktan alıkoyardı. Fakat bugün sizden sadece falanca falanca ile (gönül huzuruyla) alışveriş yapabilirim.”

Bu bahsedilen dönem ashabı kiram ve tabiin hazeratının dönemi idi. Günümüzde işler nasıl bir hal almış ki Efendimiz’in buyurduğu gibi türlü yolsuzluklarla dünyalık kazanan insanlara yılın işadamı vs. diye kabiliyyetli tüccar olarak ödüller veriliyor. 

Ebu Hüreyre (radıyallahu anh) anlatıyor: Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) buyurdu ki; “Emanet kaybedilince kıyameti bekleyin.” “Emanet nasıl kaybolur?” diye sordular.“İşler ehil olmayanlara teslim edilince.” diye cevapladı.

Ebû Zerr (radıyallâhu anh) anlatıyor: “Ey Allah’ın Resûlü! dedim, beni memur ta’yin etmez misin?” Bu sözüm üzerine, elini omuzuma vurdu ve sonra da: “Ey Ebû Zerr, sen zayıfsın, memurluk ise bir emanettir. (Hakkını veremediğin taktirde) Kıyamet günü rüsvaylık ve pişmanlıktır. Ancak kim onu hakederek alır ve onun sebebiyle üzerine düşen vazifeleri eksiksiz edâ ederse o hâriç.” buyurdu.

Yukarıdaki hadisi şeriflerde de buyrulduğu gibi özellikle müslüman idareciler artık kendilerini emanetin ehil insanları olarak göstermek durumundadırlar. Müslüman olsun, gayrimüslim olsun insanlar onlara güvenmiş ve idareyi onlara teslim etmiştir. 

Kendisinden ekmek isteyen köpeğe taş atıp sakatlayan adamı, köpeğin, zamanın peygamberine şikayet etmesi hadisesi vardır. Köpeğe; “Adama ne ceza verelim?” diye sorulduğunda; “Sakalını kesin ve sarığını çıkarın. Ben onun o haline kandım. Salih zatların kisvesini giymiş, bana zarar vermez, diye düşündüm ve sonuçta beni sakat bıraktı. Onu o kisveden çıkarın ki bir daha kimse ona aldanıp da zarar görmesin.” cevabını alıyorlar.

Şimdi müslüman idareciler halka söz verirken İslami kriterler ile söz veriyorlar. Kur’an-ı Kerim’i, Efendimiz (sav) ve O’nun mübarek izini takib eden idareciler her zaman insanlara adalette ve güzel idarede örnek oldular. İnsanlar da bunları bildikleri için onlardan bunu bekliyorlar. Fakat onların herhangi bir makama gelip de dünyevi hırslarına yenik düştükleri görüldüğünde herkes hüsrana uğruyor.

Netice olarak meclise yeni giren milletvekilleri, seçilecek yeni bakanlar ve bürokratlara İslami camianın aciz bir ferdi olarak hatırlatıyoruz ki: Şu anda sizlere verilen veya verilecek olan makamlar size birer emanettir. Bu müslüman halk size güvenerek bu vazifeleri verdi. Sizler ateşten birer gömlek giydiniz. Bu emanete Hakk’ın rızası doğrultusunda sahip çıkarsanız, huzuru İlâhi’den yüzünüz ak olarak ayrılıp saidlerin arasına katılacaksınız.

Bununla alakalı da, Ebu Said el-Hudri’den (ra) yapılan rivayette, Rasulullah (sav) Efendimiz şöyle buyurmuştur: “Kıyamet gününde Allah yanında en sevimli ve yine O’na meclis bakımından en yakın olanı, adaletle hükmeden hükümdardır. Yine o gün Allah yanında en çok sevilmeyeni ve meclis bakımından O’na en uzak olanı ise, zulüm ve haksızlık eden hükümdardır.” buyuruyorlar.

Dolayısıyla unutmayalım ki biz bu dünyada geçici olarak bulunuyoruz. Bizim asli vatanımız cenneti âlâdır. Burada elde edeceğimiz dünya nimetleri, velev ki en büyüğü de olsa geçici olacaktır. Fakat şuna iman etmişiz ki cennet nimetleri ebedi olacaktır. Hele de burada adaletli davranarak Rabbimize yakınlık kazanarak elde ettiğimiz nimetler, umulur ki orada da cemali bâkemali kazanmamıza vesile olur. 

Öyleyse geliniz bu yeni dönemde emanete sımsıkı sarılalım. Bizim her halimizden insanlar emin olsun. Bize öyle güvensinler ki, “İşte Muhammedü’l-Emin’in (sav) ümmeti budur.” diyerek dua ve niyazda bulunsunlar. İslam’ın güzellikleri bizim sayemizde cihana yayılsın. Öyle bir çağ açılsın ki o çağın güneşi kıyamete kadar sönmesin.

Allah (cc) muinimiz olsun, inşaallah.

Âmin...

Yazar: Vahdettin Şimşek