Çöplükte Gül Yetişmez - Andelib
Çöplükte Gül Yetişmez
Gönül bahçesinin gülü solmadan,
Uyan ey gözlerim gafletten uyan.
Kâseyi ömrümüz isyan dolmadan,
Uyan ey gözlerim gafletten uyan.
Hâce hazretleri (ksa)
Çöplükte gül yetişmez. Gülü gül bahçesinde yetiştirirsiniz. Güller azalınca çöplükleri gül zannetmeye başlar olduk. Maalesef dünya çöplüğüne boğazımıza kadar batmışız; çırpındıkça, debelendikçe boğulup gidiyoruz. Kulaklarımız tıkandı, gözlerimiz görmez oldu. Rabbimiz dünyanın imtihan oluşuna karşı bizi uyarırken dünyadan, nefsinizden bana kaçın (Fefirru ilallah) buyururken biz dünya hapishanesini kendimize saray yapmışız.
Ölmek en büyük korkumuz olmuş. Bizim için korku günü iken Mevana için “şeb-i aruz” olmuş ölüm. Dünya sevgisi bütün benliliğimizi sarmış; evimize, ailemize, bütün hücrelerimize sinmiş; kurtulmak o kadar zorlaşmış ki… Dünya sevgisinden kurtulmak isteyen de azaldı ya… Dualarımızda bir şeyler söylüyoruz da, çoğu isteğimiz sözden öteye geçmiyor. Dilimiz söylese de kalbimizin isteği başka. Ezber dualar bizi kulluğun özüne ulaştırmıyor.
Ne istiğfarımız istiğfara benziyor ne de şükrümüz şükre… Sabırdan çok isyanı yaşar olduk. Azıcık ayağımız takılsa, elimiz sıcak sudan soğuk suya değse ahlanıp vahlanıyoruz.
Biz manen temizlenemiyoruz artık. Bir müslümanın tebessümünü görmez olduk, menfaatlerimiz aramızda bir duvar… Bizi zikir/sohbet meclisleri temizleyebilirdi. Değişik bahanelerle oralardan da uzaklaştık. Erzurum’un her mahallesinden zikir sesleri gelirken şimdilerde eğlencenin, şamatanın, sporun debdebesi kuşatmış her yanı…
Bir arkadaşımız bizi zikre, sohbete davet ettiğinde binbir bahane ile gitmezken; yemeğe, maça koşa koşa gidiyoruz. Camilere gidişimizle çıkışımız bir oluyor sanki. Biraz fazla otursak canımız sıkılıyor. Kendimizi dışarı atmaya çalışıyoruz. Camiden bir an önce çıkarken kimden kaçtığımızı hiç düşündük mü? Ne oldu bize? Kendimizi ne zaman hesaba çekeceğiz?
Hâce hazretleri (kuddise sırruh) umreye gitmeye niyetlenip son anda gereksiz bahaneyle vazgeçen bir ihvanına “ Umre, Allah’ın (cc) bize bir davetidir. Kimin davetini reddettiğini iyi düşün. Allah (cc) kapıyı sana kapatırsa bir daha nasıl açacaksın?” buyurmuşlardı.
Hayatımızdan Allah’ı (cc) çıkarmaya ne kadar da hevesliyiz. “Müslüman mısın?” diye sorsalar mangalda kül bırakmayız, soranı dövmeye bile kalkarız belki… Neyimiz müslümana benziyor? İnancımız mı, amellerimiz mi, ahlakımız mı? Sorunun cevabını iyi düşünmeliyiz.
Amelsizlik hastalığı her yanımızı sarmış. Biz salih amel peşinde koşmalıyken amelleri terk eder olduk. Farz namazımıza nafile katmak gerekirken farzları bile terk eder olduk. Oruçlar bozulur olmuş, zekatlardan kaçılır olmuş… Hacca, umreye gidenlerin sayısının artması bizi yanıltmasın. Ya örfi olmuş ya turistik gezi.
Hâce hazretleri (ks) “Amelleri değerli kılan amelden sonra bizde bıraktığı etkidir. Zikir dilde söylenen lafız değil, o lafzın kalpteki tesiridir.” buyurmuşlardı. Namaz bizi fuhşiyattan alıkoymuyorsa, oruç bizi takvaya eriştirmiyorsa, zekat bizi temizlemiyorsa ameller amacına ulaşmamış demektir.
Kur’an okurken/dinlerken titreyen kalpler, yaşaran gözler nerede artık? Namazda fokurdayan göğüsler, yanan yürekler nerede? Zikirle cezbelenen dervişler nerede? İyilik için yarışan müslümanlara ne oldu böyle? Yetimin başını okşayan eller kayboldu. Komşusuna yardım edenler görülmez oldu. Hayırlı evlatlar kurudu mu ne? Dünya bizden ne kadar çok şey aldı böyle? Acı olan tarafı ise biz bu kaybettiklerimizin farkında bile değiliz.
Aklıyla, kalbiyle temizlenmeyen müslümanın salih amel yapması beklenemez. Amelleri salihleştiren imandır, anlayıştır, niyettir. Peygamber yanındaki alim, şehid, zengin yaptıklarından sorgulanmış da amellerine nefs bulaşınca helak olmuşlar.
Tertemiz gönüllerle yapılan ameller Allah (cc) katında çok değerlidir. Hâce hazretleri (ks) genç yaşlarında Ğavs hazretlerinin (ks) yanında talebedir. Bulundukları yer bir köy. Yağmur yağınca çamur oluyor. Namazı bitirince erkenden çıkıp Ğavs hazretlerinin ayakkabısını hazırlamak ister. Ayakkabı biraz çamurludur. Eline bir bez alıp temizlemek ister. Gönlüne gelir ki, bu bez Ğavs’ın ayakkabısından temiz olamaz, bezi bırakır. Ğavs’ın aşkıyla yanan Hâce hazretleri ayakkabıyı diliyle temizlemek ister. Dilini de Ğavs’ın ayakkabısından kirli görür. Ayakkabıyı temizlemeden yerine bırakır. Ğavs hazretleri camiden çıkınca ayakkabısına bakar ve ayakkabısını giymeden eline alıp evine öylece giderler. Gönülle yapılan amellerin kıymeti başkadır.
Müslümanlar dünya ile kirlenince akıllar karıştı, gönüller bozuldu…
İnsan temizlenmeden güzel şeyler yapamaz. Salih amel yapmak isteyen müslüman önce kirlerden arınacak. Nehiyleri/günahları terk edecek. Hayatımızda önce kötülüklerden vazgeçeceğiz, sonra güzel ameller gelecek. Kadından şarkı dinleyenlere, genç bir derviş bu yaptıklarının kötü olduğunu söyler. Onlar da çok katısın, büyütüyorsun dediklerinde genç derviş onlara siz de günahı çok küçük görüyorsunuz, der. O günahtan kalbinize kötülükten bir kapı açılmasını niçin umursamıyorsunuz deyince diğerleri de yaptıklarından vazgeçerler. Dinlediklerimiz, seyrettiklerimiz kalbimizi ne hale getirdi acaba?
Temiz bir kalbe ve sonrasında salih amele ulaşmanın yolu bir mürşidi kamilin terbiyesinden geçer.
Niceler gittiler mürşid arayı, Arayanlar buldu derde devayı, Bin kez okur isen aktan karayı, Bir kamil mûrşide varmasan olmaz. demiş Yunus Emre. Nefsi emmareden (kötülüğü emreden nefs) kurtulup nefsi mutmainneye (huzura ermiş nefs) ulaşan Müslüman Allah’ın (cc) müjdesine nail olur. “Ey huzur içinde olan nefis! Sen O›ndan razı, O da senden razı olarak Rabbine dön!(İyi) kullarımın arasına gir. Cennetime gir.” ﴾ Fecr, 27-30﴿
Son söz olarak salih amel, salihleşen insanların amelidir. Salihleşmeyen insanın yaptığı salih amel olmaz. Salihleşmenin yolu da salihlerin yanında onlar gibi olmaktan geçer.
Rabbim! Gönlümüzü kendine ve sevdiklerine rabteyle. Arzumuz Sana kul olmaktır. Kulluğumuzu daim eyle. Rabbim! Bizleri salih kullarından eyle. Salih amellerle güzelleşmeyi nasib eyle… Âmin…
Yazar: Andelib
